Λένε ότι τα πέντε πρώτα χρόνια της ζωής μας είναι αυτά που καθορίζουν την πορεία μας.
Το 5ο Micro μ Festival, το ξεχωριστό φεστιβάλ ταινιών μικρού μήκους που αγαπήθηκε σφόδρα, κλείνει τα πέντε του χρόνια.
Φέτος, παρόλο που η ημέρα διεξαγωγής του αλλάζει σε Σάββατο και το δίκτυο των πόλεων του αυξάνεται σημαντικά, οι βασικές σταθερές που το καθιέρωσαν στη συνείδηση μας παραμένουν ίδιες.
Στις 3 Οκτωβρίου 2015, τη μοναδική ημέρα διεξαγωγής του Micro μ, οι δεκαπέντε ταινίες του διαγωνίζονται ταυτόχρονα ανά την Ελλάδα για την ψήφο του κοινού. Αθήνα, Θεσσαλονίκη, Ηράκλειο, Χανιά, Ρόδος, Πτολεμαΐδα, Βέροια, Ξάνθη, Κέρκυρα και Παρίσι δίνουν ραντεβού και για μια στιγμή γίνονται μια πόλη, ένα μεγάλο σινεμά.
Κι η γιορτή συνεχίζεται.
Γιατί είναι ωραίο να μεγαλώνεις.
Οι 15 ταινίες του 5ου Micro μ Festival που θα διεκδικήσουν το έπαθλο αξίας 1,500 ευρώ, ευγενική προσφορά της RGB Studios, είναι:
1. Dolls του Εμμανουήλ Λεβεντέλη
2. Escape Shadows (from Athens) του Αντώνη Ροζάκη
3. For Ever Young του Σπύρου Χαραλάμπους
4. Killing My Girl του Τάσου Γιαπουτζή
5. Pyramid του Γαλαξία Σπανού
6. The Bust του Μιχάλη Δημητρίου
7. The Gift of Magi της Ισμήνης Δασκαρόλη
8. XRATS του Γεώργιου Ευαγγελόπουλου
9. Αισθάνεσαι τυχερός; του Ευάγγελου Βροχίδη
10. Ανεπιθύμητος του Φοίβου Κοντογιάννη
11. Απαγωγή του Αντώνη Σωτηρόπουλου
12. Για Πάντα του Νίκου Μανδαράκα
13. Καθημερινή Εργάσιμη των Βαγγέλη Καραμαρίγου & Ζαχαρία Μαυροειδή
14. Πέντε Τρόποι Να Πεθάνεις της Ντάινα Παπαδάκης
15. Στ’ Αλήθεια του Κωνσταντίνου Φραγκούλη
Σάββατο 3 Οκτωβρίου, Ώρα Ελλάδος 19:30 (οι πόρτες για το κοινό θα ανοίξουν στις 19:15)
Εισιτήριο: 7 €, προπώληση 6 €
Είμαστε αυτό που νοιώθουμε ή αυτό που υποκρινόμαστε πως νοιώθουμε?
«Σε μια κοινωνία που ο καθένας μας έχει επιλέξει να φοράει τη μάσκα του έξυπνου, του βλάκα, του καλού ή του κακού προκειμένου να «συντηρήσει» την προσωπικότητα του, τι θα συνέβαινε εάν εξαναγκαζόμασταν να μείνουμε μόνοι αντιμέτωποι με τον εαυτό μας; Σε συνθήκες απόλυτης μοναξιάς, οι «μάσκες» καταρρίπτονται κι ο χρόνος που περνάμε με τον εαυτό μας αποδεικνύεται οδυνηρός μεν, αλλά «γόνιμος» ως προς την συνειδητοποίηση του «ποιοί» τελικά είμαστε.
Ο Ανρί Σαρλότ είναι ένας τύπος glamorous, σε έναν κόσμο ιλουστρασιόν. «Άρχοντας» όπως αυτο-αποκαλείται- που όμως δεν είναι κύριος του εαυτού του. Τόσο ειλικρινής και «καθαρός» όσο και «απάνθρωπος»! Αποκρουστικός, όσο και συμπαθής! Κάθεται αναπαυτικά στο σαλόνι του γκαλερίστα Μισέλ και αναμένει να υπογραφεί μεταξύ τους μια «κολοσσιαία» επαγγελματική συμφωνία που θα τον εκτοξεύσει στη θέση του μεγαλο-Διευθυντή. Ενόσω αναμένει, προβάρει τα λόγια του, επιδεικνύεται, κομπάζει, πλασάρει ψευδαισθήσεις. Ένα παιχνίδι αντιστροφής ρόλων, μια καλοστημένη μπλόφα, όπου η μόνη διέξοδος φαίνεται να είναι η αποσύνθεση της προσωπικότητας του και μόνο αναπάντητο ερώτημα το : «είναι ένοχος, ή όχι ο Ανρί Σαρλότ; »
Παραστάσεις
Πρεμιέρα: Πέμπτη 1 Οκτωβρίου 2015
Ημερομηνίες παραστάσεων: 1-2-4, 9-11, 16-18 & 23-25 Οκτωβρίου 2015
Ημέρες και ώρες παραστάσεων: Παρασκευή, Σάββατο στις 21:00 και Κυριακή στις 19.00 Το Σάββατο 3 Οκτωβρίου δε θα πραγματοποιηθεί η παράσταση.
Εισιτήρια: 10€ κανονικό, 8€ (φοιτητικό, ανέργων)
Πληροφορίες – κρατήσεις: 2310829254
Προπώληση Εισιτηρίων: www.viva.gr, Public, Παπασωτηρίου, Seven spots, Ιανός, Reload και στο ταμείο του BlackBox
Ώρες ταμείου: Τετάρτη – Κυριακή 10:30-13:30, 17:30-21:00
Μία παράσταση εμπνευσμένη από τα πρόσωπα και τις καταστάσεις της Ευριπίδειας Μήδειας. Ένα θέαμα όπου το σωματικό θέατρο, ο σύγχρονος χορός, η μιμική και το θέατρο αντικειμένων δημιουργούν δυναμικά εικαστικά τοπία που συνδέονται διαρκώς μέσα από τη μεταμόρφωση του σκηνικού χώρου και την πρωτότυπη μουσική του συνθέτη Μηνά Εμμανουήλ.
Η παράσταση “Δε με χωρά ο τόπος / Μήδεια” είναι η ασφυκτική σκηνική πραγμάτωση του πάθους, της απόρριψης, του κινδύνου και του μοιραίου τέλους.
Τα τρία βασικά πρόσωπα της τραγωδίας, η Μήδεια, ο Ιάσονας και η Γλαύκη, τοποθετούνται πάνω σε μια μακρόστενη κινητή πλατφόρμα. Μια τοποθέτηση σκηνική και ταυτόχρονα αλληγορική, που αιχμαλωτίζει το ζωτικό χώρο των τριών χαρακτήρων και χαρτογραφεί το ταξίδι των διαπραγματεύσεών τους. Ένα θέαμα άκρως ακροβατικό και ριψοκίνδυνο, όπου η διαρκής ανατροπή και μεταμόρφωση του σκηνικού χώρου, δίνει το στίγμα ενός εικαστικού θεάτρου.
Μια παράσταση όπου τα τραγικά ερωτήματα του Ευριπίδη επανέρχονται αμείλικτα. Μπορούν άραγε οι τρεις χαρακτήρες να ξεφύγουν από τη Μοίρα τους; Ο υπολογιστής και κατακτητικός Ιάσονας θα μπορέσει να αποκτήσει τη ζωή που θέλει; Η Μήδεια θα δεχθεί την απόρριψη και τη νέα σχέση του Ιάσονα με την Γλαύκη; Η Γλαύκη θα έχει εν τέλει αυτό που θέλει ή θα είναι το θύμα της διαμάχης; Κατά πόσο οι ενέργειές τους μπορούν να έχουν ένα άλλο τέλος, μια άλλη κατάληξη; Ο έρωτας, συγγενής με τη βαρβαρότητα, το σκοτάδι και το θάνατο, μπορεί άραγε να εξευγενιστεί ή διαρκώς θα ξεφεύγει απ’ τους μαθηματικούς υπολογισμούς και μόνο την έκρηξη θα επιζητεί; Ο έρωτας μπορεί να συνυπάρξει με την τάξη ή μόνο στο χάος βυθίζεται παρασύροντας βίαια πρόσωπα και καταστάσεις;
Η Μήδεια είναι ένα πρόσωπο τραγικό. Η ιστορία της δεν είναι ένα ερωτικό μελόδραμα, αλλά η ιστορία της απώλειας και του τετελεσμένου. “Τετελεσμένο, όχι κατά την ρεαλιστική ροή των φοβερών γεγονότων της τραγωδιακής εξιστόρησης” θα σημειώσει ο Γ. Χειμωνάς “αλλά κάποιο τετελεσμένο που είναι ήδη εγγεγραμμένο στην συνείδηση και για το οποίο ο άνθρωπος πενθεί σε όλη του τη ζωή”.
Παραστάσεις
25-26-27 Σεπτεμβρίου 2015
Ημέρες και ώρες παραστάσεων:
Παρασκευή, Σάββατο και Κυριακή στις 21:00
Εισιτήρια: 10€ κανονικό, 8€ (φοιτητικό, ανέργων)
Πληροφορίες – κρατήσεις: 2310829254
Προπώληση Εισιτηρίων: www.viva.gr, Public, Παπασωτηρίου, Seven spots, Ιανός, Reload και στο ταμείο του BlackBox
Ώρες ταμείου: Τετάρτη – Κυριακή 10:30-13:30, 17:30-21:00
Λίγα λόγια για την Ομάδα Πλεύσις
Η Πλεύσις από την σύστασή της (1996) κινείται στο χώρο του σωματικού θεάτρου αναπτύσσοντας μια ιδιότυπη γλώσσα θεάματος η οποία προκύπτει μέσα από το συνδυασμό θεάτρου, σύγχρονου χορού και μιμικής. Οι παραστάσεις στηρίζονται στη σωματική εκφραστικότητα των ερμηνευτών, στο πολυμορφικό σκηνικό χώρο που κατά περίσταση διαμορφώνεται και στο θέατρο αντικειμένων ως βασικό ερευνητικό πεδίο της ομάδας.
Με σταθερή παρουσία στην ελληνική θεατρική πραγματικότητα η Πλεύσις εκφράζει ένα διαρκή προβληματισμό και μία αναζήτηση γύρω από την γλώσσα του σώματος. Από το 2004 ως σήμερα παραγωγές της ταξιδεύουν σε φεστιβάλ του εξωτερικού (ενδεικτικά: 29th Festival international des arts du mime et du geste de Périgueux – France 2011, 2th International Crossroads Festival, Antwerp -Belgium 2012, Festival Internazionale Teatro di Strada, Chieri – Italy, 2005, International Mimesquare Festival, Aarschot – Belgium 2006, Festival Calanchi, San Marino – Italy 2006, Puppet Fair, Sofia – Bulgaria 2010, Festival Avignon le Off, France 2006) αποσπώντας εξαιρετικές κριτικές.
Έγραψαν για την παράσταση
«…… Μεταξύ εικαστικού και σωματικού θεάτρου, στο ανάμεσα μιμικής και περφόρμανς, το ζητούμενο είναι όχι η απόδοση του κειμένου με νέους όρους, αλλά -θεωρητικά τουλάχιστον- η επιστροφή του θεάτρου σε εκείνες τις πρώτες υπαρξιακές συντεταγμένες, που βρήκαν στη «Μήδεια» την πιο εμβληματική τους έκφραση.
Πρόκειται στην ουσία για μια συγκεκριμένη οπτική της «Μήδειας», που σχετίζεται με την αίσθηση της εξορίας και της απάτριδος περιπλάνησης. Η Μήδεια αναζητεί πράγματι μια «πατρίδα», που άλλοτε λέγεται Κολχίδα κι άλλοτε Ιάσονας. Η μορφή της, επομένως, συλλαμβάνεται σωματικά σαν σώμα που διώκεται, που κι όταν ακόμα αποκτά υπόσταση γλωσσική (όπως συμβαίνει στην εικαστική σύνθεση του ονόματός της πάνω στην πολυμερή πλατφόρμα του σκηνικού), δεν ανήκει στη γλώσσα, αλλά στην ενέργεια που κατακλύζει τον χώρο…»
Γρηγόρης Ιωαννίδης, Εφημερίδα των Συντακτών,
«…Μια άλλη Μήδεια, χωρίς κείμενο ή λόγο, φτιαγμένη από πρωτογενή θεατρικά υλικά, είναι αυτή που παρουσιάζει η ομάδα Πλεύσις, που πάνω από δεκαπέντε χρόνια δραστηριοποιείται δυναμικά στο χώρο του σωματικού θεάτρου, ενός ιδιόμορφου είδους παντομίμας και χορού που δεν στηρίζεται σε γνωστούς συμβατικούς κώδικες του είδους.
Κίνηση αφαιρετική, πλαστικότητα σωμάτων δοκιμαζόμενων ακόμη και σε ακροβατικές αναπτύξεις, που όμως καταφέρνουν να αφηγούνται συγκεκριμένες ιστορίες και καταστάσεις εντός απόλυτα εικαστικού περιβάλλοντος.
………………………………………………………………………………………………………………………………………………
Οι τρεις ερμηνευτές, η Νατάσσα Ζαφειροπούλου (Γλαύκη), ο έμπειρος Αντώνης Κουτρουμπής (Ιάσων) και η εκπληκτική σε πλαστικότητα Ολγα Γερογιαννάκη (Μήδεια), προσφέρουν εικόνες υψίστης αρμονίας, έντασης, ακρίβειας, με τα ομιλούντα σώματά τους να διηγούνται τον έρωτα, πάθη, συγκρούσεις, σε μια παράσταση μαγείας χωρίς ίχνος περιττού. Η κάθε κίνηση ή στάση είναι μέρος μιας αφήγησης και ταυτόχρονα μέρος μιας εικαστικής σύνθεσης που αναδημιουργείται διαρκώς. Παράσταση σπάνιας αισθητικής.»
Δημήτρης Τσατσούλης, Ελευθεροτυπία
«Αυτή η ομάδα χορού, έχει συγχωνεύσει το σύγχρονο χορό, τη μιμική, το θέατρο αντικειμένων και το σωματικό θέατρο ως εκφραστικά μέσα, προσφέροντας μια νέα ανάγνωση ακόμα και γνωστών θεατρικών έργων και ηρώων. Διαλέγοντας αυτή τη φορά να φέρουν αντιμέτωπα επί σκηνής, τρία εμβληματικά τραγικά πρόσωπα, τη Μήδεια, τον Ιάσωνα και τη Γλαύκη, μας πρόσφεραν μία εξόχως γοητευτική εκδοχή της σημειολογίας τους, δίνοντάς μας τη σωματική έκφραση των πιο ακραίων συναισθημάτων τους. Δεν έχω δει πιο ασφυκτική, συμπυκνωμένη, σκηνική αναπαράσταση της ουσίας της γνωστής τραγωδίας και των ερωτημάτων που αυτή θέτει, μια αρχετυπική αναπαράσταση της απώλειας και του κατά Χειμωνά, πένθους του τετελεσμένου…»
Όλγα Μοσχοχωρίτου, Η Ημερησία
«…Τα τρία σώματα δημιουργούν και εκτελούν χορογραφίες πολύ στοχευμένες, γεμάτες ακρίβεια και συνέπεια απέναντι στον ευριπίδειο μύθο. Η αίσθηση που δημιουργείται είναι ότι η «Πλεύσις» έχει καταφέρει να “διαβάσει” τις λέξεις που κρύβονται πίσω απ’ τους στίχους του Ευριπίδη και να τις μεταφράσει σε κίνηση. Πρόκειται, λοιπόν, για μια χορογραφημένη ανάγνωση του κλασικού μύθου, η οποία δεν χρειάζεται τη γραμμική αφηγηματική ροή προκειμένου να επιτύχει την επικοινωνία μεταξύ σκηνής και πλατείας. Δεν την χρειάζεται γιατί τα ανθρώπινα πάθη δεν έχουν αρχή, μέση και τέλος – είναι σκοτεινές πτυχές του ανθρώπου, τόσο ανεξήγητες όσο κι ο ίδιος ο άνθρωπος.
Γι’ αυτό, λοιπόν, η Πλεύσις προτείνει μια αφηγηματική διάρθρωση κατά την οποία όλα ανά πάσα στιγμή επιστρέφουν, όλα αιώνια συμβαίνουν ξανά και ξανά, όλα τίθενται υπό διαπραγμάτευση κι όλα πάντοτε καταλήγουν στην ίδια συνθήκη: η Μήδεια πάντα θα δολοφονεί τα παιδιά της και τη Γλαύκη. Μια δομή αφήγησης που λειτουργεί καταλυτικά ως προς τα σκληρά συμπεράσματα που αναδύονται απ’ τον μύθο της Μήδειας. Όσο και να παραλλάξεις μια ιστορία, πάντα θα υπάρχει αυτό το τετελεσμένο που κάνει το πεπρωμένο αναπόδραστο…»
Μιράντα Βατικιώτη, Attiki Press
Η Κατερίνα Φωτεινάκη, έρχεται με ολοκαίνουρια δουλειά για μια και μοναδική παράσταση στη Θεσσαλονίκη την Τετάρτη 13 Ιανουαρίου 2016 στις 21:00 στο BlackBox.
Τραγουδίστρια και τραγουδοποιός, γνωστή στην Γαλλία από τον δίσκο της “Τζιτζίκια”, με σημαντικές διακρίσεις και ενθουσιώδεις κριτικές από τον γαλλικό τύπο, αλλά και από τη συνεργασία της με την Angélique Ionatos, αυτή τη φορά παρουσιάζει ένα one-woman-show γεμάτο ανατροπές και εκπλήξεις…
Αναρωτιέμαι από πότε υπάρχουν μάγισσες. Και απαντώ με βεβαιότητα: από τότε που υπάρχει η απόγνωση Jules Michelet
Μπορούν η Ποίηση και η Μουσική να γίνουν ένα είδος προσωπικής, άτυπης τελετουργίας για να “ξορκίσει” κανείς το κακό; Και δηλαδή ένα α ν τ ί δ ο τ ο στην απόγνωση;
Καθένας απαντά για τον εαυτό του. Εμείς θέτουμε το ερώτημα.
“Μάγισσες υπάρχουν από τότε που υπάρχει Απόγνωση”. Από τη ρήση αυτή εμπνέεται όλη η παράσταση, με τίτλο “Ξόρκι”. Η Ποίηση, ο Ρυθμός και η Μουσική γίνονται κομμάτι μιας τελετουργίας για τον “εξορκισμό του κακού”, ένα αντίδοτο στην πάσης φύσεως απόγνωση…
Πλαισιωμένη από την εξαιρετική δουλειά των εικαστικών Ειρήνης Γκόνου και Μίλτου Παντελιά, την απόκοσμη φωνή της Αγλαϊας Παππά σε ρόλο ιέρειας και τη σκηνοθεσία της Φωτεινής Παπαχριστοπούλου, εκτός από τις συνθέσεις της, λέει τραγούδια των Vicente Fernandez, Παναγιώτη Τούντα, Violent Femmes, Guillaume de Machaut, Jay Hawkins, Μανου Χατζιδάκι, Νίκου Κυπουργού, Λουδοβίκου των Ανωγείων, κ.ά. και τραγουδά Παλαμά, Ελύτη, Σολωμό, Tennyson, Blake, Eliot, Σαπφώ…
Η ξεκαρδιστική όπερα-έκπληξη που κέρδισε κοινό και κριτικούς, μετά από… 47 παραστάσεις! (αριθμός-ρεκόρ για όπερα) στην Αθήνα, συνεχίζει για 2η χρονιά την επιτυχημένη της πορεία, ξεκινώντας από τη Θεσσαλονίκη για 9 μοναδικές παραστάσεις στο θέατρο ΑΥΛΑΙΑ από 9 έως 19 Σεπτεμβρίου 2015.
Η ομάδα του OLVIO, παρουσιάζει τη γνωστότερη φάρσα του Offenbach, μια σάτιρα που δεν χαρίζεται σε κανέναν, ένα έργο με μελωδίες που δημιούργησαν σχολή – μια μουσική κωμωδία που, από τις πρώτες νότες ως το φινάλε, συνδυάζει ευρηματικά υπέροχες μουσικές ερμηνείες με σκηνές αυθεντικής αίσθησης του χιούμορ.
Μέσα από μια ανανεωμένη και σύγχρονη ματιά -σκηνοθετικά, κινησιολογικά και ερμηνευτικά – η Ωραία Ελένη μιλάει ελληνικά και σκιαγραφεί ανάλαφρα αλλά χωρίς περιστροφές, μια κοινωνία που κάνει ό,τι μπορεί για να μη βρεθεί αντιμέτωπη με την πικρή αλήθεια της καθημερινότητας. Το στοίχημα της παράστασης είναι να αναδείξει τη θεατρικότητα της Ωραίας Ελένης χωρίς να επισκιάσει την εμπνευσμένη μουσική του Offenbach. Τέσσερις μουσικοί, επτά λυρικοί ερμηνευτές και δύο χορευτές υψηλού επιπέδου, προσεγγίζουν την κωμική όπερα αναδεικνύοντας παράλληλα και τα δύο συστατικά στοιχεία. Έτσι, οι φίλου του θεάτρου και οι φίλοι της όπερας, θα έχουν την ευκαιρία να απολαύσουν τη μουσική μεγαλoφυία του Offenbach και τις μελωδίες που γέννησαν λίγα χρόνια αργότερα το can can. Το λιμπρέτο που είχε ξεσηκώσει θύελλα αντιδράσεων από τους κριτικούς της εποχής, έχει μεταφραστεί στα ελληνικά για να φτάσει αβίαστα στο σύγχρονο κοινό.
Η Ωραία Ελένη συστήθηκε για πρώτη φορά στο Αθηναϊκό κοινό την περασμένη σεζόν, πραγματοποιώντας 45 παραστάσεις στο θέατρο OLVIO, 2 στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά και 2 στο SAF Εργοστάσιο Τεχνών Σαντορίνης, αποσπώντας εξαιρετικές κριτικές και την καθολική αποδοχή ενός ευρύτατου κοινού.
Πάνω στον καμβά της ομηρικής ιστορίας, ο J. Offenbach και οι δημιουργοί του λιμπρέτου, Ludovic Halevy και Henri Meilhac, κεντούν ένα έργο αυθεντικής απόλαυσης που δεν έχει καμιά πρόθεση να φανεί σοβαρό. Θέλησαν – και πέτυχαν – να γράψουν μια παρωδία της κλασικής ελληνικής μυθολογίας, στην οποία, τόσες και τόσες μεγάλες όπερες είχαν βασιστεί και, ταυτόχρονα να κάνουν ένα καυστικό σχόλιο για τον σχεδόν παρακμιακό τρόπο ζωής των Γάλλων μεγαλοαστών στα μέσα του 17ου αιώνα. Στο έργο του Offenbach χωρούν όλοι: ο απατημένος σύζυγος (Μενέλαος), η αισθησιακή γυναίκα που ζει ένα συμβατικό γάμο (Ελένη), οι διεφθαρμένες αρχές (Κάλχας), ο αυθάδης γιος που τρώει τα λεφτά της οικογένειας (Ορέστης), οι πολυλογάδες και άμυαλοι «ωραίοι» (Αγαμέμνονας, Αχιλλέας). Και βέβαια, ο Πάρης που, χάρη στην ομορφιά και την ευφυΐα του, κερδίζει έστω και ως «απλός βοσκός» στην πνευματική Ολυμπιάδα.
Όταν η Ωραία Ελένη παρουσιάστηκε για πρώτη φορά στο Παρίσι, το Δεκέμβρη του 1864, σημείωσε αμέσως τεράστια επιτυχία, παρά την θύελλα αντιδράσεων από τους κριτικούς της εποχής, που μιλούσαν για βλασφημία, για τολμηρά υπονοούμενα και ανήθικη πλοκή. O κριτικός της εφημερίδας New York Tribune μάλιστα έφτασε να γράψει: «σας συνιστούμε να μην την πλησιάσετε!». Κι όμως, το κοινό συνέρρεε κάθε βράδυ στο θέατρο και οι παραστάσεις έφτασαν τις επτακόσιες. Οι εφημερίδες της εποχής σημείωναν με έκπληξη ότι κάθε βράδυ το θέατρο ήταν γεμάτο από μοντέρνο κοινό που απολάμβανε την σατυρική πλοκή και την εξαιρετική μουσική χωρίς να δείχνει ότι ενοχλείται.
Από τότε η Ωραία Ελένη του Offenbach ανέβηκε πολλές φορές και κέρδισε το κοινό σε πολλές χώρες της Ευρώπης και της Αμερικής.
O Μανώλης Βαμβούνης από το gkoultoura.gr είδε την ΩΡΑΙΑ ΕΛΕΝΗ και την προτείνει για τις 7 absolute must παραστάσεις για το Φεβρουάριο! Το BBC είχε γράψει “Αλλεργικοί στην οπερέτα; Κάντε μια εξαίρεση για τον Offenbach!” – και… πραγματικά! Ο σκηνοθέτης Παναγιώτης Αδάμ κάνει ένεση ρομαντικής και ποπ μοντερνίλας μέσα στην ηλικίας 150 ετών κωμική όπερα του Offenbach, η οποία παρουσιάζεται για πρώτη φορά στην Αθήνα και νιώθεις σαν να γράφτηκε μόλις χτες. Με ένα διαλεχτό 14μελές cast από τραγουδιστές, ηθοποιούς, μουσικούς και χορευτές παραδίδει ένα ξεκαρδιστικό δίωρο αληθινή υπερπαραγωγή, γεμάτο εφευρετικά (και κάφρικα gags) και μια φορτσάτη ανάλαφρη αίσθηση του τολμηρού και αυτοσαρκαστικού. (διαβάστε περισσότερα…)
ATHENS VOICE, Δημήτρης Μαστρογιαννίτης. Τι σχέση έχει το Baywatch με την «Ωραία Ελένη»; Δύσκολο να σας το εξηγήσουμε, γιατί όση ώρα διαδραματιζόταν η σκηνή κλαίγαμε από τα γέλια! Μα είναι δυνατόν μια οπερέτα να είναι ίσως και η πιο ξεκαρδιστική παράσταση της χρονιάς; Απ’ ό,τι φαίνεται είναι. Γιατί ο άνθρωπος που υπογράφει τη σκηνοθεσία (Παναγιώτης Αδάμ) για την «Ωραία Ελένη» του Ζακ Όφενμπαχ, είναι μάλλον από τους πιο ακομπλεξάριστους σκηνοθέτες του λυρικού θεάτρου που διαθέτουμε… …Σύνολο 13 άτομα επί σκηνής, σε εποχή κρίσης παρακαλώ, σ’ ένα μικρό θέατρο που δεν έχει τη σφραγίδα του λυρικού θεάτρου. Τι σημαίνει αυτό; Πως οι άνθρωποι είναι τρελοί και παθιασμένοι μ’ αυτό που κάνουν και, ναι, αξίζει να μοιραστούμε την τρέλα τους. Ακόμα και όσοι παθαίνουν αλλεργία στο άκουσμα της λέξης όπερας. Ούτως ή άλλως εδώ μιλάμε για Soap opera! (διαβάστε περισσότερα…)
e-Nάντια στην ανία: Από που παν’ για τα Κύθηρα παρακαλώ; Ή περί έρωτος Υπάρχουν στη ζωή μερικές μεγάλες παρανοήσεις. Μία από αυτές είναι ότι η οπερέτα είναι βαρετή, σοβαρή και μαρτύριο. Μια άλλη είναι ότι η τέχνη θα πρέπει να είναι δυσκοίλια, καθώς πρέπει, βαλμένη τακτικά σε κουτάκια, ώστε να την θαυμάζουν σοβαροί κύριοι και κυρίες που στέκονται ευθυτενείς με ένα παλούκι στον κώλο. Και η τρίτη και μεγαλύτερη ότι είναι δυνατόν να ζήσεις μια ζωή, συμβιβασμένη μέσα σε κοινωνικές απαιτήσεις, στερημένη από έρωτα. Και τις τρείς αυτές παρανοήσεις έρχεται να καταρρίψει η παράσταση “Ωραία Ελένη” μια οπερέτα σε μουσική του J. Offenbach που ανεβαίνει κάθε Σάββατο και Κυριακή στο θέατρο OLVIO. (διαβάστε περισσότερα…)
Μαρώ Τριανταφύλλου στην εφημερίδα ΕΠΟΧΗ: Η οπερέτα εκμοντερνίστηκε, πλησίασε το μιούζικαλ, και έφτασε στην εποχή μας μέσα από ένα στρόβιλο ευφάνταστων και οξυδερκών αναγνώσεων του χτες μέσα από το σήμερα. Σάτιρα πάνω στη σάτιρα, πασπαλισμένη με υγιή επιθεωρησιακότητα, μια σταλίτσα φαρσική διάθεση και αγνή ιερόσυλη πρόθεση κατεδάφιζε και οικοδομούσε ασταμάτητα. (διαβάστε περισσότερα…)
Γιώργος Χριστόπουλος, Newsage.gr: Προλάβετε, δείτε οπερέτα, την Ωραία Ελένη του Jacques Offenbach στο Θέατρο OLVIO στο Γκάζι, σε σκηνοθεσία του Adam Panagiotis κι ελάτε να μου πείτε αν δεν ξεραθείτε στο γέλιο… Αρκεί να είστε παρατηρητικοί να πιάσετε ένα απίθανο και πανέξυπνο χιούμορ, όχι μόνο στα λόγια, αλλά στα πρόσωπα, την κινησιολογία, τις ατάκες! Μπράβο σε όλη την παρέα που το τόλμησε!!!! (διαβάστε περισσότερα…)
«Όλα έχουν τη δική τους σημασία, όλα όσα συμβαίνουν και απασχολούν το ανθρώπινο είδος. Αλλά η ίδια η ζωή δεν είναι δυνατό να έχει σημασία. Αυτή είναι η δική μου άποψη.»
Η ArtMinds παρουσιάζει για την χειμερινή περίοδο 2015-2016 την εικαστική εγκατάσταση-παράσταση «Ο Νάνος», βασισμένη στο ομότιτλο έργο του βραβευμένου με Νόμπελ σουηδού συγγραφέα Pär Lagerkvist, σε σύλληψη και σκηνοθεσία Αδριανού Ζαχαριά. Πρόκειται για τον μονόλογο ενός από τους πιο αμφιλεγόμενους λογοτεχνικούς ήρωες, που πρωτοεκδόθηκε το 1944, ενώ στην Ελλάδα κυκλοφόρησε το 1990 από τις εκδόσεις Καστανιώτη, σε μετάφραση του Ερρίκου Μπελιέ.
Μια πλούσια αστική Οικογένεια σε αποσύνθεση. Τρεις γενιές επί σκηνής. Σχέσεις διαρρηγμένες και υποκριτικές αναδεικνύουν μέσα από την αλληγορία τους τον μηχανισμό που «υφαίνει» τα νήματα στην Ιστορία της νεοελληνικής καπιταλιστικής κοινωνίας. Παιδικά τραγουδάκια, ασώματες φωνές που επιτηρούν και σχολιάζουν τη δράση, χιούμορ, ένοχα πάθη και κρυμμένη βιαιότητα.
Το έργο της Μαρίας ΕυσταθιάδηTextilenπαρουσιάζεται για πρώτη φορά στη σκηνή στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών 2015, σε σκηνοθεσία Βίκτωρα Αρδίττη, στις 5 και 6 Ιουλίου, στην «Πειραιώς 260» (Κτίριο Η).
Ο σκηνοθέτης Βίκτωρ Αρδίττης προσεγγίζει τον κόσμο της Μαρίας Ευσταθιάδη θέλοντας να φέρει στη σκηνή ένα μωσαϊκό στιγμών από τη διαδρομή της αστικής τάξης στον 20ο και τον 21ο αιώνα, όπου «συνυφαίνονται» ο λόγος, η μελωδία και η κίνηση. Τα σκηνικά-κοστούμια είναι του Αντώνη Δαγκλίδη, η μουσική του Δημήτρη Καμαρωτού, η κίνηση της Ίριδας Νικολάου και οι φωτισμοί του Σάκη Μπιρμπίλη. Βοηθοί σκηνογράφου: Αμαλία Θεοδωροπούλου, Λένα Λέκκου.
Αλλά κοιτάξτε τους, είμαι κι εγώ εκεί, ανάμεσά τους, να προσπαθώ να βγω απ’
αυτό απ’ όπου κανείς δεν μπορεί να βγει»
Κι όμως όλα είναι έτοιμα για την οριστική κατεδάφιση.
Αλήθεια, τι είναι ένα σπίτι πέρα από μια φυλακή όπου τίποτα και όλα επιτρέπονται; Τι θα πει οικογένεια; Τι άλλο μπορεί να σημαίνει πέρα από την αλόγιστη πολυπρισματική ιδιωτική βία και τη διάρρηξη κάθε ταυτότητας; Στο μικρόκοσμο του Textilen το χρήμα, ο κυνισμός, η απληστία, η υποκρισία, αυτές οι αρχές που διέπουν τους κυρίους και τους υπηρέτες τους κατοπτρίζουν τον κοινωνικό ιστό της σύγχρονης Ελλάδας και η αποδόμηση της οικογενειακής συνθήκης την κατάρρευσής του.
Textilen είναι το όνομα της μεγάλης υφαντουργικής επιχείρησης του γενάρχη παππού. Ο λόγος, οι χαρακτήρες, όπως η οικογένεια και η κοινωνία είναι ένα ύφασμα που υφαίνεται και ξηλώνεται,. Ο διάλογος, που στόχο έχει να γεφυρώσει την a priori τάφρο μεταξύ των ανθρώπων, είναι σχεδόν απόν. Η εμμονική αναφορά στο παρελθόν εξοβελίζει κάθε έννοια παρόντος, αλλά και μέλλοντος. Μέσα σ’αυτή την privatopia η κόρη, πότε κοριτσάκι και πότε νέα κοπέλα, είναι η μόνη που ονειρεύεται να δραπετεύσει, η μόνη που βλέπει τον σχεδόν αόρατο άνθρωπο-που-περπατάει συνεχώς επί σκηνής. Και μαζί του, μέσα από τα αποκαΐδια, θα επιχειρήσει (;) μια καινούρια αρχή, όταν μια «λυτρωτική» πυρκαϊά βάλει τέλος στη μηχανή της βίας.
Σημείωμα του σκηνοθέτη Βίκτωρα Αρδίττη
Η οθόνη των αναμνήσεων
«Μην ψάχνετε από ποια ύλη από ποια ψευδαίσθηση είναι φτιαγμένη η παρουσία μας…»
Να μια εντελώς σύγχρονη ελληνική θεατρική γραφή!
Η Μαρία Ευσταθιάδη αφουγκράζεται τις σύγχρονες σκηνικές αναζητήσεις και «στέλνει» στη σκηνή μια αναρχική δραματουργία, μια απροσδόκητα μεγάλη φόρμα, όπου η ισχυρή γραφή συνυπάρχει με το χοροθέατρο, και ο ελλειπτικός ρεαλισμός με το μελόδραμα.
Το κείμενο της υποδέχεται ένα επιτελείο συντελεστών και ένας θίασος σημαντικών ηθοποιών τριών γενεών, με την ευθύνη του πρώτου ανεβάσματος.
Εννέα πρόσωπα αέναα εγκλωβισμένα σε μια φυσαλίδα χρόνου όπου οι ζωντανοί συνυπάρχουν με τους νεκρούς, το ορατό με το αόρατο, το όνειρο με τον εφιάλτη, όπου τα νήματα συμπλέκονται σχεδόν δίχως σειρά.
Στο TEXTILEN τρεις γενιές είναι συνεχώς επί σκηνής: φαντάσματα και σκιές, με χιούμορ και ενάργεια. Εδώ η βίαιη και σκοτεινή οικογενειακή μηχανή γίνεται ένα μεγάλο μωσαϊκό στιγμών από τη διαδρομή της αστικής τάξης τον εικοστό και τον εικοστό πρώτο αιώνα. Το μεγάλο αθηναϊκό σπίτι, οι υπηρέτριες, τα κρυμμένα πάθη και μυστικά, τα βραδινά φορέματα, τα παιδικά τραγουδάκια, προτείνουν μια χορογραφία που μετατρέπει τη σκηνή σε οθόνη των αναμνήσεων.
Το Textilen κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «Σαιξπηρικόν»
Εισιτήρια για τις εκδηλώσεις του Φεστιβάλ μπορείτε να εξασφαλίσετε:
Online με χρέωση πιστωτικής κάρτας στην ιστοσελίδα www.greekfestival.gr
Τηλεφωνικά με χρέωση πιστωτικής κάρτας στο 210.3272000 καθημερινά (και Κυριακές) 9:00 – 21:00
Από τα εκδοτήρια του Φεστιβάλ Αθηνών & Επιδαύρου
Από τα Βιβλιοπωλεία ΠΑΠΑΣΩΤΗΡΙΟΥ, τα Καταστήματα PUBLIC, τα Βιβλιοπωλεία Ιανός και τα Reload Stores
Κεντρικά εκδοτήρια Φεστιβάλ Αθηνών & Επιδαύρου: Πανεπιστημίου 39 (εντός στοάς Πεσμαζόγλου).
Ώρες λειτουργίας: Δευτέρα – Παρασκευή: 9:00-17:00, Σάββατο: 9:00-15:00.
Εκδοτήρια εισιτηρίων λειτουργούν σε όλους τους χώρους των εκδηλώσεων και ανοίγουν δύο ώρες πριν την ώρα έναρξης των παραστάσεων. Εξυπηρετούν μόνο την παράσταση της ημέρας.
Ο εικοσιτριάχρονος πρωτοεμφανιζόμενος αυτοδίδακτος μουσικός από τη Θεσσαλονίκη παρουσιάζει την πρώτη του επίσημη δισκογραφική δουλειά στις 14/6 στον καλλιτεχνικό χώρο BlackBox στη Θεσσαλονίκη. Ο δίσκος αυτός αποτελεί μια προσπάθεια μουσικής αναπαράστασης κοσμικών φυσικών φαινομένων με συνθέσεις αποκλειστικά ηλεκτρονικές, πλούσια ενορχηστρωμένες.
Ηχογραφήθηκε στο διάστημα μεταξύ Ιουνίου 2010 και Νοεμβρίου 2012 στο υπνοδωμάτιο του Menex.
Η ενασχόληση του με την ηλεκτρονική σύνθεση ξεκίνησε όταν σε ηλικία 15 περίπου ετών ανακάλυψε τη μουσική των πρωτοπόρων του είδους κατά τις δεκαετίες ‘70 και ‘80 (Vangelis, Jean Michel Jarre, Klaus Schulze κτλ) και αμέσως συνέταξε βασικό μουσικό εξοπλισμό στο υπνοδωμάτιό του με στόχο να παίξει τη μουσική στην οποία είχε πρόσβαση, αποκλειστικά με το αυτί, και να εξερευνήσει σε βάθος τον ηλεκτρονικό (και μη) ήχο.
Κυριακή 14 Ιουνίου στις 21:00
Γενική είσοδος: 5€
Πληροφορίες – Kρατήσεις: 2310829254
Ώρες ταμείου: Τετάρτη – Κυριακή 10:30-13:30, 17:30-21:00
ένα από τα σημαντικότερα έργα του νεοελληνικού θεάτρου,
ανεβαίνει φέτος το καλοκαίρι σε σκηνοθεσία-ερμηνεία των
Κυριάκου Δανιηλίδη & Βασίλη Κανελλόπουλου
25, 26, 27 Ιουνίου 2015
στο «Folk Art Café – Λαογραφικό»
ΤΟ ΕΡΓΟ
Ο Φώντας και ο Κόλιας. Φίλοι και κουνιάδοι. Αρχές δεκαετίας του ’70. Στην αυλή του σπιτιού τους, ένα αυγουστιάτικο απόγευμα. Ο Φώντας είναι ταβλαδόρος. Ο Κόλιας λαχειοπώλης. Μέσα σε ένα απόγευμα θα στήσουν την κομπίνα του αιώνα, προκειμένου να «βγουν και αυτοί επιχειρηματίες στην κοινωνία, να πιάσουν την καλή» όπως λένε. Η κομπίνα στήνεται, τινάζεται στον αέρα, ξαναστήνεται, και οι ήρωες παλεύουν με το παρελθόν, το άχαρο παρόν τους και το ελπιδοφόρο μέλλον. Σε μια αέναη φυγή από την πραγματικότητα, διεκδικούν με αξιώσεις μια περίοπτη θέση στο βαθύ όνειρο του Νεοέλληνα «να τη βγάλει καθαρή».
Μια κωμωδία χαρακτήρων, από τις ωραιότερες του νεοελληνικού Θεάτρου.
*Πρωτοανεβασμένο το 1972 από τον Κάρολο Κουν στο Θέατρο Τέχνης, «Το Τάβλι» του Δημήτρη Κεχαΐδη (σε συνεργασία με την Ελένη Χαβιαρά), με την ιδιότυπη γραφή του καθημερινού λόγου και τον αιχμηρό πολιτικό προβληματισμό, μέσα στην γλαφυρότητα της ελληνικής πραγματικότητας φαντάζει πιο επίκαιρο από ποτέ.
Ο ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ
Από τις εξέχουσες μορφές της νεότερης ελληνικής θεατρικής δραματουργίας, ο Δημήτρης Κεχαΐδης, γεννήθηκε στα Τρίκαλα το 1933 και σπούδασε Νομικά στην Αθήνα. Πρωτοεμφανίστηκε στο θέατρο με τα μονόπρακτα «Μακρινό λυπητερό τραγούδι» και «Παιχνίδια στις αλυκές», τα οποία παίχτηκαν στο Θέατρο Τέχνης το 1958. Από τότε συνέδεσε τη θεατρική του ζωή με το υπόγειο του Κουν, και όλα τα έργα του, μέχρι το 1985 παρουσιάστηκαν στο Θέατρο Τέχνης, σε σκηνοθεσία Κάρολου Κουν. Τα έργα που ακολούθησαν είναι: «Ο μεγάλος περίπατος» (1959), «Το Πανηγύρι» (1964), τα μονόπρακτα «Η Βέρα», «Το Τάβλι» (1972) και «Δάφνες και πικροδάφνες» (1979), έργο που συνυπέγραψε με τη σύντροφο της ζωής του Ελένη Χαβιαρά. Το τελευταίο έργο του που παρουσιάστηκε στις ελληνικές θεατρικές σκηνές είναι το «Με δύναμη από την Κηφισιά» (1995), που έδωσε την πρεμιέρα του στο Θέατρο της Οδού Κυκλάδων σε σκηνοθεσία Λευτέρη Βογιατζή. Έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 72 ετών στις 15.12.2005.
Η Νατάλια Αλεξέγεβνα Μπρατούσκα Σεϊτανίδη θα συνεχίσει να γράφει στον αγαπημένο της Ιβάν και τον Μάιο από το BlackBox.
Μετά την πρώτη επιτυχημένη εβδομάδα παραστάσεων, οι «Ήρωες» της Ελένης Γκασούκα συνεχίζουν να σκορπούν το γέλιο στο BlackBox. Σημειώνεται ότι την Παρασκευή 22/5, δεν θα γίνει παράσταση, ενώ το Σάββατο 23/5, η παράσταση θα πραγματοποιηθεί στις 6 το απόγευμα.
Πριγκίπισσες από τη Μόσχα, ναυαγοί, τηλεοπτικές ιερόδουλες, σαδομαζοχιστές και πολιτικοί κρατούμενοι, gay Ηπειρώτες, ακολουθούν τα βήματα του tango χορεύοντας τσάμικο και τραγουδούν στο BlackBox βαριά ποπ και ελαφριά ζεϊμπέκικα προσφέροντας στο κοινό υψηλή θετική ενέργεια.
Μια μουσικοσατιρική ομάδα ευέλικτη και προπονημένη που στόχος της είναι η συγκίνηση και το αυθεντικό γέλιο. Η ίδια η ζωή.
Όσοι μέχρι τώρα δεν έχετε πάρει γεύση από «Ήρωες», σπεύσατε!
Η θεατρική ομάδα «The 3rd person theatre group»
παρουσιάζει την παράσταση
PEER GYNT, no man’s land.
του Henrik Ibsen
20-24 Μαΐου 2015
στο Θέατρο Αυλαία
Πλατεία ΧΑΝΘ (πλευρά Τσιμισκή | 2310237700
Προπώληση: 10 ευρώ (γενική είσοδος),
Στο ταμείο τις ημέρες της παράστασης: 12 ευρώ (γενική είσοδος)| Διάρκεια 50 λεπτά
Promo video:
Μετά την άκρως επιτυχημένη παρουσίαση της παράστασης «Peer Gynt, no man’s land» στο πλαίσιο των 49ων Δημητρίων τον περασμένο Οκτώβριο, η θεατρική ομάδα «The 3rd person theatre group» επανέρχεται στο Θέατρο Αυλαία για 5 ακόμα παραστάσεις 20-24 Μαΐου 2015.
Πρόκειται για μια διασκευή για 3 ηθοποιούς πάνω στο έργο του Ερρίκου Ίψεν, Πέερ Γκυντ. O Πεερ Γκυντ, ζει μεταξύ φαντασίας και πραγματικότητας. Ο Ερρίκος Ίψεν χρησιμοποιώντας το έπος, ως κώδικα δημιουργίας, στήνει τον Πεερ Γκυντ, έναν αντιήρωα στο πρότυπό του πιεστικού, ανταγωνιστικού άντρα, που με δίψα λαχταρά την επιτυχία.
Η περιπέτεια του Πέερ μετατρέπεται σε ένα προσωπικό ταξίδι υποσυνειδήτου, όλα τα επεισόδια γίνονται αφηγήσεις και η πλοκή εκτυλίσσεται μέσα από 3 άξονες, Per Gynt, Όσε, Σούλβαιγ. Ο Πέερ, ως βασικός άξονας που αντιπροσωπεύει τη ζωή, ένα πλάσμα που ανταγωνίζεται τη φύση και ξεπερνά το προσπαθεί να την ξεπεράσει, θάνατο μέσα απ το κυνήγι της εξουσίας.
Η Όσε, προσωποποίηση της μάνας γης, της πατρίδας του και η Σούλβαιγ, σύμβολο της πίστης και της συγχώρεσης, γίνονται οι 2 επιπλέον πόλοι του έργου, και υποδύονται τα πολλά πρόσωπα που εμφανίζονται στη διαδρομή του Πέερ σε ένα σύμπαν άχρονο, άτοπο, έναν μη τόπο. Ιδανικά όλοι τόποι.
Η ομάδα βραβεύτηκε με τη διεθνή υποτροφία Ibsen Scholarship 2013 από το θεσμό του Ibsen Awards στη Νορβηγία για αυτή την παράσταση στις 18 Σεπτεμβρίου 2013 στο Skien της Νορβηγίας.
To κέντρο Τέχνης και Πολιτισμού Beton7, παρουσιάζει σε θεατρική διασκευή το λογοτεχνικό έργο του Κνουτ Χάμσουν «Η πείνα» με τον Πέρη Μιχαηλίδη, για 2 παραστάσεις στο BlackBox στις 18 και 19 Μαΐου 2015.
Υπόθεση
Ένας συγγραφέας περιπλανιέται στους δρόμους της Χριστιάνιας (σημερινό Όσλο) προσπαθώντας να επιβιώσει πουλώντας άρθρα σε εφημερίδες. Παλεύοντας καθημερινά με την πείνα, την εξαθλίωση και την κοινωνική ταπείνωση, διατηρεί την ακεραιότητά του παραμένοντας πιστός στις υπαρξιακές του αναζητήσεις.
Για τον συγγραφέα
Ο Κνουτ Χάμσουν είναι Νορβηγός μυθιστοριογράφος, θεατρικός συγγραφέας και ποιητής, κάτοχος του βραβείου Νόμπελ Λογοτεχνίας (1920). Υπήρξε ηγετική φυσιογνωμία της νεορομαντικής εξέγερσης του τέλους του 19ου και των αρχών του 20ου αιώνα. Το έργο του επηρέασε πολύ σημαντικούς συγγραφείς όπως ο Μπέρνχαρντ, ο Μπέκετ και ο Μπουκόφσκι.
Για το έργο
Η «Πείνα», που γράφτηκε το 1890, είναι ένα από τα αδιαμφισβήτητα αριστουργήματα της παγκόσμιας λογοτεχνίας. Γραμμένο στα τέλη του δέκατου ένατου αιώνα, το πιο δημοφιλές και πολυμεταφρασμένο έργο του Χάμσουν, είναι ένα έργο έντονα αυτοβιογραφικό, κλειστοφοβικό και κατά στιγμές αφόρητα ρεαλιστικό, με σαφείς επιρροές από το «Υπόγειο» του Ντοστογιέφσκι. Αποτέλεσε τομή στην ιστορία της λογοτεχνίας γιατί μετατόπισε το βάρος της αφήγησης στην ψυχολογία του ήρωα και κατάφερε να διεισδύσει όσο λίγα στην απελπισία της ανθρώπινης ύπαρξης αλλά και το μεγαλείο που κρύβεται μέσα σε αυτήν.
Σκοπός της παράστασης είναι να αναδειχθεί η αναγκαιότητα της αλληλεγγύης στις σημερινές κοινωνίες και η προοπτική της είναι να παρουσιαστεί και σε χώρους που δραστηριοποιούνται διάφορες συλλογικότητες.
Μετά την επιτυχημένη παρουσίαση της solo butoh performance «δreams» τον περασμένο Ιανουάριο, ο Grigory Glazunov, καλλιτεχνικός διευθυντής του oddDance theater από την Αγία Πετρούπολη, επιστρέφει στην Θεσσαλονίκη και στη σκηνή του Blackbox για δύο ακόμα σόλο παραστάσεις με τίτλο «Τα Όνειρα του Σαλιγκαριού».
Μαζί του στην σκηνή οι Underwater Chess (Πάνος Παπάζογλου και Μιχάλης Βρέττας).
Ο άνδρας κράτα μια Bαλίτσα
Δείχνει παράξενος Τα βήματα του είναι αλλόκοτα, Οι ρυθμοί του απόκοσμες Νότες Εκρήξεων που εισχωρούν στο σώμα
Μια σκιά πίσω του Δείχνει παράξενος Τα βήματα του είναι αλλόκοτα, Ένα άσπρο φως μπροστά του. Μια λεπτή γραμμή ενώνει το παρελθόν και το μέλλον
Δείχνει παράξενος Τα βήματά του είναι αλλόκοτα, Ισορροπεί.
Ισορροπεί στην λεπτή γραμμή από σκιά και άσπρο φως, χορεύει. Χορεύει ισορροπώντας στην λεπτή γραμμή από σκιά και άσπρο φως
Μια μνήμη αναδύεται, Η Μνήμη μιας Εισόδου Μια είσοδος σε ήσυχους βηματισμούς Ο άντρας γνωρίζει πως μέσα στην βαλίτσα υπάρχει το κλειδί Το κλειδί για την Είσοδο είναι όμως δύσκολο να ανοίξει την βαλίτσα την αναποδογυρίζει άχρηστα αντικείμενα
Ψάχνει…
Παραστάσεις
6 και 7 Μαΐου 2015
Ημέρες και ώρες παραστάσεων
Τετάρτη και Πέμπτη στις 21:00
Εισιτήρια
13€, 10€ (φοιτητικό, ανέργων)
Πληροφορίες – κρατήσεις
2310829254
Προπώληση Εισιτηρίων
www.viva.gr, Public, Παπασωτηρίου, Seven spots, Ιανός, Reload και στο ταμείο του BlackBox
στο πλαίσιο της «Ανοιχτής Πλατφόρμας» του Εθνικού Θεάτρου
7, 8, 9 και 10 Μαΐου 2015
Εθνικό Θέατρο Σκηνή Νίκος Κούρκουλος
Video trailer
το πρώτο μάθημα του πολιτισμού είναι το μάθημα της υπακοής john stuart mill
Η ομάδα Lapsus συμμετέχει στην «Ανοιχτή Πλατφόρμα» του Εθνικού Θεάτρου με την «Η Απειλή» της Άρτεμης Μουστακλίδου˙ έργο βραβευμένο από το ΥΠΠΟ το 2012 με το Α’ Κρατικό Βραβείο Θεατρικού Έργου για Νέους Συγγραφείς.
Ένας άνδρας και μια γυναίκα ζουν τη ζωή τους, στο διαμέρισμά τους, μόνοι τους. Μικρά ξεσπάσματα βίας. Είναι ευτυχισμένοι. Παρακολουθούν το πρόγραμμα της τηλεόρασης. Μικρά ξεσπάσματα βίας. Πραγματική ευδαιμονία. (Ακούγεται θόρυβος.) Ξαφνικά μια μετακόμιση στο διπλανό διαμέρισμα. (Παύση.) Τώρα πρέπει να προσέχουν. Μικρά ξεσπάσματα βίας. Τώρα ο κάθε ήχος είναι απειλή. (Σιωπή.)
Παρουσιάζοντας την υπερβολή μιας αθώας –αν και στρεβλωμένης– καθημερινότητας, η παράσταση προσεγγίζει τους τρόπους και τα μέσα που μετέρχεται το παρόν σύστημα για να χειριστεί τους ανθρώπους και να τους οδηγήσει σ’έναν εθελούσιο εγκλωβισμό, ιδεολογικό και –πολλές φορές– φυσικό. Ο άνθρωπος απομονώνεται, φοβάται το διαφορετικό, τρομοκρατείται στην ιδέα του Άλλου, αποξενώνεται. Γίνεται βίαιος. Απανθρωπίζεται. Καταστρέφει. Εκκρεμεί.
ξανα – διαβάζοντας την Κερένια Κούκλα του Χρηστομάνου
Η bijxoux de kant μετά την επιτυχία των παραστάσεων στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης παρουσιάζει ξανά, σε μια νέα ανοιξιάτικη εκδοχή, το τρυφερό και σκοτεινό «Αχ!» της Γλυκερίας Μπασδέκη, βγαίνοντας για μια μικρή βόλτα σε 4 επιλεγμένους σταθμούς σε όλη την Ελλάδα.
«Αχ!», ο αναστεναγμός. Μια απλή και λυπητερή ιστορία, αυτό είναι το «αχ!»
Πες αχ! Η bijoux de kant (ξανα) αναστενάζει. Ο τρελός έρωτας του Νίκου, της Λιόλιας και της Βεργινίας επιστρέφει. Τα σώματα που αγαπήθηκαν, τα μαραμένα αίματα και οι παντοτινοί όρκοι συναντιούνται ξανά στο σκληρό φως του νέου αιώνα. Η bijoux de kant (ξανα) διαβάζει την “Κερένια Kούκλα” το αθηναϊκό μυθιστόρημα που έγραψε στα 1911 ο Κωνσταντίνος Χρηστομάνος και αναστενάζει έως υδάτων. Ένα ακατάπαυστο αχ! για την ομορφιά που χάθηκε και ξαναβρέθηκε, για το πολύ της ζωής και το ελάχιστο του θανάτου. Στο αχ! το σκοτάδι είναι προσωρινό και το φως ακόμα προσωρινότερο. Ο Θεός γελάει αλλά ούτε ο ίδιος δεν ξέρει για πόσο ακόμα. Φως και σκοτάδι αναβοσβήνουν. Ένα βαθύ αχ! και τα νερά ανεβαίνουν εις τον αιώνα των αιώνων. Αμήν.
Παίζουν: Λένα Δροσάκη, (Βραβείο Μελίνα Μερκούρη 2015) Δημήτρης Μοθωναίος, (Υποψήφιος για το Βραβείο Δημήτρης Χορν 2014) Κατερίνα Μισιχρόνη Μαίρη Συνατσάκη
Παραστάσεις
30 Απριλίου, 1, 2, 3 Μαΐου 2015
Ημέρες και ώρες παραστάσεων: Πέμπτη, Παρασκευή, Σάββατο στις 21:00 και Κυριακή στις 19:00
Διάρκεια παράστασης: 90’
Εισιτήρια: 12€ κανονικό, 10€ (φοιτητικό, ανέργων)
Πληροφορίες – κρατήσεις: 2310829254
Προπώληση Εισιτηρίων: www.viva.gr, Public, Παπασωτηρίου, Seven spots, Ιανός, Reload και στο ταμείο του BlackBox
Ώρες ταμείου: Τετάρτη – Κυριακή 10:30-13:30, 17:30-21:00
Έγραψαν
-Αυτός ο αναστεναγμός κρατάει από το 1911, όταν ο Κωνσταντίνος Χρηστομάνος έγραψε ένα από τα πιο διάσημα και λυπητερά μυθιστορήματά του, την «Κερένια κούκλα». Η ποιήτρια Γλυκερία Μπασδέκη και ο σκηνοθέτης Γιάννης Σκουρλέτης, μετά το «Ραμόνα travel», καταθέτουν με το «Αχ!» τη δική τους ακραία ρομαντική ανάγνωση
Ιλειάνα Δημάδη, Αθηνόραμα
-Ο Γιάννης Σκουρλέτης σε συνδυασμό με το συγκινητικό κείμενο της Γλυκερίας Μπασδέκη εκμεταλλεύτηκε με τον καλύτερο τρόπο τα λυρικά στοιχεία και τους συμβολισμούς του βιβλίου που παραπέμπουν σε κάτι μεταφυσικό πετυχαίνοντας να φτιάξει έναν κόσμο όπου τη ζωή και τον θάνατο τους χωρίζει μία πολύ λεπτή γραμμή.
Κική Παπαδοπούλου, http://www.tff.gr/
-Ποίηση, ρομαντισμός, συγκίνηση και εικαστική αρτιότητα. Η διδασκαλία του λόγου (ενδεχομένως και η εξοικείωση με αυτόν) αποδεικνύεται γόνιμη, αφού γοητεύει με την καθαρότητα της πρόσληψης αλλά και με την πυκνότητα των λέξεων. Τίποτα δεν χάνεται. Η παράσταση έχει στηθεί σαν ένα σύμπλεγμα παράλληλων μονολόγων που κάποια στιγμή αρχίζουν να τέμνονται και φορτίζουν περισσότερο τις ερμηνείες.
Στέλλα Xαραμή, http://tospirto.net/theater/
-Η ομάδα Bijoux de Kant δίνει την πιο εσωτερική, την πιο υποβλητική της παράσταση και δικαιώνει απόλυτα το όραμα της Μπασδέκη. Σε έναν σχεδόν άδειο χώρο, με τα ελάχιστα μόνο χρειώδη, και με κυρίαρχο το χρώμα της ώχρας, ο Γιάννης Σκουρλέτης τοποθετεί την Κερένια Κούκλα της Κατερίνας Μισιχρόνη στο βάθος, καθισμένη, ιερατική, να απαγγέλλει και να χρησμοδοτεί, ενώ η Βεργινία και ο Νίκος κείτονται στο κέντρο της σκηνής σε χώματα μνήματος, σαν ήδη θαμμένοι….Η εξαιρετική Λένα Δροσάκη ενσαρκώνει με μαεστρία, σωματικά, φωνητικὰ και κινησιολογικά, μια Λιόλια συνώνυμη του έρωτα, ταυτόσημη με τη ζωή, μια Λιόλια που χορεύει, τρέχει, φωνάζει με την επίγνωση απώλειας που την ορίζει αποτυπωμένη εξαρχής στο πρόσωπό της.
George Le Nonce, Αυγή
-Ο σκηνοθέτης έχει στο οπλοστάσιό του για άλλη μια φορά την καταπληκτική Λένα Δροσάκη, αλλά και τη σαγηνευτική Κατερίνα Μισιχρόνη, ως τα δύο δυναμικά άκρα μιας υποκριτικής ζυγαριάς που στήνεται στο μέσο ενός τοπίου επιθυμιών, παράλληλων ιστοριών και παιχνιδιών της μοίρας. Κύριο προτέρημα της ατμοσφαιρικής παράστασης, ο ίδιος ο λόγος, ο τρόπος που οι ηθοποιοί αρθρώνουν το ποιητικό κείμενο, το οποίο φτάνει τέλεια στους θεατές, παρασύροντάς τους στα δίχτυα της τραγικής ιστορίας
Γιώργος Μητρόπουλος
-Ο Σκουρλέτης δεν νοιάζεται αν λερωθεί – τα χώματα τον ανασταίνουν – τα χώματα και τα σώματα – ο πυρετός και η φλόγα, τα γλυκόλογα και οι κατάρες, η ομορφιά και η ζήλια – τα χώματα και τα λουλούδια..
Κώστας Τσαούσης, Πρώτο Θέμα
-Όλοι οι ήρωες της Μπασδέκη είναι αθώοι. Αθώοι από έρωτα. Και όλοι είναι ταυτόχρονα ένοχοι, από την ίδια αιτία.
Θάλεια Παπαδοπούλου, http://www.thegreekcloud.com/
-Η σκηνή, οι ήχοι, το παίξιμο, οι ερμηνείες, ο λόγος ώρες ώρες, σε μένα τον άσχετο μοιάζουν να ξαναφέρνουν στο νου αποσπάσματα χύμα και διασκορπισμένα. Μελό ελληνικές ταινίες, πεζά του Πικρού, γραφικές και σπαταλημένες φιγούρες του χωριού ή του κέντρου των Αθηνών, ιταλικό κινηματογράφο της ερωτικής απόγνωσης, μοιρολόγια και σελίδες του Ταχτσή. Μα δεν είναι τίποτα απ’ όλα αυτά. Είναι το σύμπαν της Μπασδέκη, είναι το σύμπαν της bijoux de kant.
το βυτίο, http://thecricket.gr/
-Η ομάδα Bijoux de Kant καθοδηγούμενη από τον σκηνοθέτη της Γιάννη Σκουρλέτη, τόνισε το άχρονο και οικουμενικό του απόλυτου έρωτα -μόνο οι νοσταλγικές μουσικές επιλογές του Κώστα Δαλακούρα παρέπεμπαν στην Αθήνα του περασμένου αιώνα- ανέδειξε την σκοτεινή όψη του έρωτα ομοούσιο του θανάτου και ενσάρκωσε ουσιαστικά την υψηλή ποίηση του κειμένου της Μπασδέκη σε μια παράσταση ακραίου αναστεναγμού δικαιώνοντας το διαρκές Αχ! του τίτλου.
http://tsalapetinos.blogspot.gr/
-‘Ολοι οι ηθοποιοί ήταν διαρκώς και πλήρως προσηλωμένοι στον σκοπό τους, έχοντας κινησιολογικά υπό έλεγχο μέχρι και το τελευταίο νεύρο του κορμιού της και δίνοντας προσεκτικά έμφαση ακόμα και στους τονισμούς της κάθε λέξης
http://θεατρο.gr/
-Η εναλλακτική και εκκεντρική ομάδα της bijoux de kant συνεχίζει να διαλέγει μοναδικά κομμάτια τέχνης και να τα αναπαριστά με τον δικό της μοναδικό τρόπο επί σκηνής. Αυτή την φορά στο προσκήνιο του ενδιαφέροντος, είναι η κερένια κούκλα του Κωνσταντίνου Χρηστομάνου, ένα ρεαλιστικό και δραματικό κείμενο με φόντο την αθηναϊκή πραγματικότητα στην απαρχή του 20ου αιώνα.
Δανάη Σωπασή, http://diavasinet.gr/
-Η Bijoux de Kant παρουσίασε μια σκοτεινή χοροθεατρική παράσταση δίνοντας βάση στις εξαιρετικές σκηνικές ερμηνείες των ηθοποιών της.
Μάριος Κρητικόπουλος, http://www.themachine.gr/
-Η σκηνοθετική άποψη του Γ. Σκουρλέτη ισορρόπησε με ποιητικό ρεαλισμό τον αισθησιασμό και τον συμβολισμό που χαρακτηρίζει το έργο..Το κείμενο μνημειακής ομορφιάς και μουσικότητας, αποδίδεται με λόγο καθαρό και παλλόμενο ρυθμό… Οι εξαιρετικές ερμηνείες των ηθοποιών – μια ιδιαίτερη αναφορά στην συναρπαστική Λ. Δροσάκη – δημιούργησαν την ατμόσφαιρα που θα ικανοποιούσε πιστεύω τον Κ. Χρηστομάνο.
Χαρά Κιούση
Η ngb group και το Θέατρο Αυλαία, λόγω της μεγάλης προσέλευσης του κοινού στην επιτυχημένη παράσταση Ο Σωσίας, ανακοινώνουν τη δεύτερη και τελευταία παράταση παραστάσεων του έργου στη σκηνή του Θεάτρου Αυλαία για την περίοδο από 12 έως 17 Μαΐου 2015.
Με αφετηρία τη διάσπαση, το κεντρικό μοτίβο των έργων του Ντοστογιέφσκι και μια πληθώρα διακειμενικών αναφορών οι συντελεστές συστήνουν μια σπουδή στο έργο του Ντοστογιέφσκι Ο Σωσίας (1846).
Επηρεασμένος τόσο από τον γερμανό E.T.A. Hoffmann όσο και από τον ρώσο Νικολάι Γκόγκολ, ο Ντοστογέφσκι γράφει τον Σωσία του πριν τα διάσημα μεταγενέστερα έργα του (Έγκλημα και Τιμωρία, Δαιμονισμένοι, Αδελφοί Καραμαζόφ). Ο Σωσίας εξέπληξε τους συγχρόνους του, καθώς καταδύεται με τρόπο θαυμαστό στα μύχια της ψυχής του ήρωά του. Αποτέλεσε σημείο αναφοράς ακόμα και για συγγραφείς που δεν εκτιμούσαν τον Ντοστογιέφκσι – ο Βλαντιμίρ Ναμπόκοφ που τον θεωρούσε «μέτριο συγγραφέα» παραδεχόταν πως ο Σωσίας είναι «το καλύτερο πράγμα που έγραψε ποτέ» και πως είναι «ένα σπάνιο και τέλειο έργο τέχνης».
Με μεγάλη επιτυχία σε ένα κατάμεστο θέατρο, έκανε πρεμιέρα ο Σωσίας, του Φιοντόρ Ντοστογέφσκι στο θέατρο Αυλαία.
Ο Σωσίας, η παράσταση σπουδή στο έργο του Φιοντόρ Ντοστογέφσκι σε σκηνοθεσία Έφης Μπίρμπα με τους Άρη Σερβετάλη, Δρόσο Σκώτη, Γιώργο Συμεωνίδη, Συμεών Τσακίρη και Κωνσταντίνο Καρβουνιάρη, σε παραγωγή της ngb group ξεκίνησε στο θέατρο Αυλαία την Τρίτη 14 Απριλίου.
Το κοινό της πόλης κατέκλυσε το θέατρο και καταχειροκρότησε τους συντελεστές. Οι παραστάσεις συνεχίζονται με επιτυχία.
από το Φεστιβάλ Αθηνών & την Εταιρεία Θεάτρου Sforaris
Στο Θέατρο Αυλαία
Παράταση παραστάσεων Έως την Κυριακή 17 Μαΐου 2015
Video Trailer
Η Εταιρεία Θεάτρου Sforaris και το Φεστιβάλ Αθηνών, παρατείνουν τις παραστάσεις του έργου «Αβελάρδος και Ελοΐζα» έως 17 Μαΐου 2015 στο θέατρο Αυλαία, λόγω μεγάλης προσέλευσης του κοινού.
Η Εταιρεία Θεάτρου Sforaris και το Φεστιβάλ Αθηνών, μετά το επιτυχημένο «Γιοι και κόρες», επιστρέφουν στη Θεσσαλονίκη και το Θέατρο Αυλαία με την παράσταση «Αβελάρδος και Ελοΐζα» από τις 17 Απριλίου 2015 και για 16 μόνο παραστάσεις.
Στο μεσαιωνικό Παρίσι του 12ου αιώνα, ο σαραντάχρονος θεολόγος και φιλόσοφος Πέτρος Αβελάρδος και η δεκαεξάχρονη μαθήτριά του Ελοΐζα Φυλμπέρ, ερωτεύθηκαν, αψήφησαν μία ολόκληρη κοινωνία, σκανδάλισαν την Εκκλησία και πλήρωσαν για όλη τους τη ζωή, το τίμημα ενός έρωτα που δεν χώρεσε στον καιρό του.
Ο Αβελάρδος και η Ελοΐζα, αποτέλεσαν, 500 χρόνια πριν γραφτεί ο Ρωμαίος και η Ιουλιέτα, το ζευγάρι-σύμβολο της αιώνιας αγάπης. Αυτό που τους καθιστά μοναδικούς σε σχέση με τους σαιξπηρικούς ήρωες, είναι πως υπήρξαν ιστορικά πρόσωπα και όχι προϊόντα μυθοπλασίας.
Ο κοινός τους τάφος στο Παρίσι, έχει πλέον μετατραπεί σε τόπο προσκυνήματος για τους ερωτευμένους όλου του κόσμου και αποτέλεσε την αφορμή για τη δημιουργία αυτής της παράστασης.
Το κείμενο βασίστηκε στα αληθινά περιστατικά της ζωής του ζευγαριού, ενώ χρησιμοποιήθηκαν και αποσπάσματα από την αυθεντική αλληλογραφία τους.
Η πρώτη εκδοχή της παράστασης δημιουργήθηκε για το Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου 2014, η δεύτερη παρουσιάσθηκε για 60 sold out παραστάσεις τον χειμώνα 2014-2015 στην Αθήνα και το Θέατρο του Νέου Κόσμου και τώρα περιοδευει.
Η ιστορία του Αβελάρδου και της Ελοΐζας
«Οι άνθρωποι γίνονται ζώα όταν ερωτεύονται. Και θηρία, όταν ερωτεύονται οι άλλοι…»
Βρισκόμαστε στο Παρίσι του 12o αιώνα, την εποχή που μεσουρανεί το άστρο του σαραντάχρονου Πέτρου Αβελάρδου. Ο Αβελάρδος ήταν ένας από τους σημαντικότερους θεολόγους και φιλοσόφους του Μεσαίωνα, υπέρμαχος της διαλεκτικής, της αμφιβολίας και της έρευνας ως προϋπόθεση για την πίστη. Ο εφημέριος του Παρισιού, Φυλμπέρ, εκτιμώντας τον απεριόριστα, του εμπιστεύεται για μαθήτρια τη δεκαεξάχρονη ανιψιά του, Ελοΐζα, που παρά τη μικρή της ηλικία έχει ήδη μια εξαιρετικά ευρεία καλλιέργεια. Ο Αβελάρδος και η Ελοΐζα γρήγορα ερωτευονται και γίνονται εραστές. Το σκάνδαλο που ξεσπά είναι τεράστιο, η Ελοΐζα μένει έγκυος, η Εκκλησία αντιδρά και ο Φυλμπέρ, θεωρώντας την προσβολή στο πρόσωπό του τεράστια, διατάζει την τιμωρία του Αβελάρδου. Πληρωμένοι δολοφόνοι εισβάλουν στο σπίτι του ζευγαριού και τον ευνουχίζουν. Ο Αβελάρδος όμως, παρά τον ευνουχισμό του, επιζεί. Ταπεινωμένος, εγκαταλείπει τα πάντα, καταφεύγει στο μοναστήρι του Σαιν Ντενί και παραγγέλνει στην Ελοΐζα να γίνει και εκείνη μοναχή. Η ίδια, απολύτως ερωτευμένη μαζί του, υπακούει. Το ζευγάρι ζει σε χωριστά μοναστήρια για τα επόμενα 20 χρόνια, δεν συναντιέται παρά μόνο για μία και μοναδική φορά και επικοινωνεί μόνο με παθιασμένες επιστολές.
Ο Αβελάρδος συνεχίζει να συγγράφει και να προκαλεί την Εκκλησία που τον καταδιώκει μέχρι τον θάνατό του και καίει τα βιβλία του. Η Ελοΐζα ζει ακόμη 20 χρόνια. Η τελευταία της επιθυμία πριν πεθάνει, ήταν να θαφτεί μαζί με τον αγαπημένο της, παράκληση που δεν εισακούγεται, παρά 700 χρόνια αργότερα, όταν χτίζεται το Κοιμητήριο του Père Lachaise και μεταφέρονται τα οστά τους σε κοινό τάφο. Ο τάφος τους σώζεται στο Παρίσι και έχει πλέον μετατραπεί σε σύμβολο της αιώνιας αγάπης και τόπο προσκυνήματος για τους ερωτευμένους.
Η ζωή και ο παθιασμένος έρωτας του ζευγαριού, αποτέλεσε πηγή έμπνευσης και μελέτης για καλλιτέχνες και επιστήμονες των επόμενων αιώνων, γιγαντώνοντας τη φήμη τους.
– «Ένα άρτιο ανέβασμα κι ένα θαυμάσιο νέο ελληνικό έργο.» Στέλλα Xαραμή, tospirto.net
– «Τρεις ηθοποιοί με ήθος, καλλιέργεια, τεχνική και υπέροχες φωνές, που ακτινοβολούν μέσα στη γνήσια απλότητά τους. Κρατήστε φυλαχτό την τελευταία ατάκα της Κοκκίδου: «Εύχομαι να σας αγαπήσουν μέχρι τρέλας!» Σεμίνα Διγενή, onlytheater.gr
– «Ο Καλαβριανός τόλμησε και κέρδισε δεκάδες βουρκωμένους θεατές, να λένε στο τέλος κάθε παράστασης πόσο πολύ τους άγγιξε αυτό το καταδικασμένο love story.» Αστερόπη Λαζαρίδου, ΤΟ ΒΗΜΑ
– «Έχει ευγένεια, πυκνότητα και φιλοσοφική σπουδή που σπάνια βλέπουμε στη σύγχρονη δραματουργία. Ανήκει σε μια λόγια παράδοση που εδώ έχει σκεπαστεί από την τύρβη δεκαετιών λαϊκότροπου ύφους, παράδοση από την οποία οι περισσότεροι έχουμε απομακρυνθεί. Είναι ένα θέατρο του λόγου, των λέξεων και της σιωπής. Γι’ αυτό ζητεί να μειώσει τους θορύβους και τους περισπασμούς στα απολύτως αναγκαία.» Γρηγόρης Ιωαννίδης, Εφημερίδα των Συντακτών
– «Κείμενο βαθύ, απλό, απλά συγκλονιστικό. Είναι διαφορετικό. Γρήγορο, άμεσο, ελπιδοφόρο. Ερμηνείες εξαιρετικές. Θέατρο που αξίζει να δεις!» Τζίνα Δαβιλά, iporta.gr
– «Μια παράσταση τρυφερή, συγκινητική, με πολύ συναίσθημα!» Όλγα Σελλά, Καθημερινή
– «Η ιστορία του Αβελάρδου και της Ελοΐζας μπορεί να συγκινήσει και αυτόν που δεν έχει αγάπη για να ορκιστεί.» Χρύσα Φωτοπούλου, onlytheater.gr
– «Οι θεατές δεν ήθελαν να σηκωθούν από τη θέση τους, σαν να μην ήθελαν να φύγουν, γιατί είχαν βρει στην αίθουσα, ένα κομμάτι της δικής τους ζωής.» Βαγγέλης Σαρακινός, artplay.gr
– «Αν θέλετε λοιπόν να συγκινηθείτε, να κλάψετε, να αισθανθείτε πώς είναι οι μεγάλες αγάπες, γιατί αντέχουν στο χρόνο και γιατί θα είναι αιώνια δεμένες, αυτή είναι η σίγουρη θεατρική σας επιλογή.» Γιώργος Μητρόπουλος, euronews.com
– Καταφέρνει κάτι που δύσκολα επιτυγχάνεται στο σύγχρονο θέατρο: να μετατρέψει τους θεατές από αυτόνομες μονάδες, σε ένα ενιαίο σύνολο κοινωνών μιας μυσταγωγικής τελετουργίας. Κορνήλιος Ρουσάκης, theatreviewer
– «Η συγκίνηση των θεατών μέσα στο σκοτάδι είναι σαν φόρος τιμής στο ζευγάρι και σε κάθε αγάπη που εμπόδισαν οι συνθήκες.» Λεωνίδας Αναγνώστου, huffingtonpost.gr
– Η απέριττη ομορφιά της αισθητικής και η κομψή σκηνοθεσία ζωντανεύουν ένα σαγηνευτικό και θαρραλέο κείμενο. Μια εντυπωσιακή ιδέα! Μακάρι αυτή η παράσταση να παρουσιασθεί στη Γαλλία. Micheline B. Servin, Les Temps Modernes,Juillet-Septembre 2014, No 679
Μετά το επιτυχημένο πρώτο ανέβασμα το Μάιο του 2014, το βραβευμένο Κομμάτι για 2 ανεβαίνει ξανά καινούριο και ωριμότερο για λίγες παραστάσεις στη Θεσσαλονίκη πριν ξεκινήσει την καλοκαιρινή του περιοδεία.
Δημιουργημένο στις πρόβες από το παιχνίδι των ηθοποιών, το Κομμάτι για 2 είναι μία σιωπηρή σπουδή στη δυναμική των ανθρώπινων σχέσεων.
Μιλάει για δύο ανθρώπους που ενώνονται, για δύο πυρήνες που συγκρούονται, για κάθε μια σχέση που βαθαίνει στο χρόνο, απλώνει στο μέσα χώρο και ποτίζει. Για ό, τι μας κρατά και μας συνέχει σε ένα συμφωνημένο μαζί. Για τη Σύγκρουση, για την Ένωση, για τη Διάβρωση του Ενός από τον Άλλο.
Το Κομμάτι για 2 δεν έχει λόγια. Έχει κίνηση ενέργεια, ρυθμό. Βλέμματα και παύσεις, ένταση στο χώρο, φορτισμένες ατμόσφαιρες. Μιλάει τη γειωμένη γλώσσα της χειρονομίας και της ποίησης. Τη γλώσσα του ανθρώπινου σώματος. Μια γλώσσα καθαρής επικοινωνίας.
Μετά το πέρας το παραστάσεων στη Θεσσαλονίκη το Κομμάτι για 2 θα παρουσιαστεί:
• στο 17ο Διεθνές Φεστιβάλ Κουκλοθεάτρου και Παντομίμας στο Κιλκίς (16 Μαΐου)
• στο Φεστιβάλ ΜΕΡΕΣ ΘΕΑΤΡΟΥ του ΔΗΠΕΘΕ ΚΟΖΑΝΗΣ (4 Ιουνίου)
• στο Φεστιβάλ Inport του ΔΗΜΟΤΙΚΟΥ ΘΕΑΤΡΟΥ ΠΕΙΡΑΙΑ (12 Ιουνίου)
• στο Ακροποδητί Dance Festival στη Σύρο (11 Ιουλίου)
Τι σου έρχεται στο μυαλό όταν ακούς τη λέξη βία; Ποιο είναι το αντίθετο της βίας; Τι θεραπεύει τη βία; Χωρίς ακριβή ορισμό και προέλευση, η έννοια προτείνεται ή επιβάλλεται από παντού κι έρχεται, σαν να μην έχει γένος, από το βάθος του χρόνου. Γίνεται αντιληπτή μόνο μέσα από τις προεκτάσεις, τα παιδιά της: βία κατά του ανθρώπου, του ζώου, της λογικής, του σώματος, του μέλλοντος, η οποία γεννά ρατσισμό, μισαλλοδοξία, φόβο, μοναξιά και ξερνάει το σύγχρονο άνθρωπο στον εκφυλισμό. Νησίδα διαφυγής φαντάζει η αφοσίωση, που παρέχει το συναίσθημα. Αλλά είναι αυτή ικανή να περισώσει μια παραδομένη φύση, που οδηγείται νομοτελειακά στο τέλμα της;
Ο δημιουργός καταγράφει περιφερόμενος στο σκοτάδι, ο μουσικός γρατζουνάει το δέρμα της μνήμης και η ηθοποιός αναπαριστά ενθουσιώδης ή μουδιασμένη τις δοθείσες εικόνες.
Κατά τη διάρκεια της παράστασης θα υπάρχει ταυτόχρονη διερμηνεία στη νοηματική γλώσσα.
Κείμενα του έργου έχουν αποσπάσει έπαινο από την Πανελλήνια Ένωση Λογοτεχνών.
Λένε ότι τα πέντε πρώτα χρόνια της ζωής μας είναι αυτά που καθορίζουν την πορεία μας.
Δελτίο τύπου 5ο Micro μ Festival (358,0 KiB, 136 hits)
Poster 5ο Micro μ Festival (321,0 KiB, 365 hits)
