στο πλαίσιο της «Ανοιχτής Πλατφόρμας» του Εθνικού Θεάτρου
7, 8, 9 και 10 Μαΐου 2015
Εθνικό Θέατρο Σκηνή Νίκος Κούρκουλος
Video trailer
το πρώτο μάθημα του πολιτισμού είναι το μάθημα της υπακοής john stuart mill
Η ομάδα Lapsus συμμετέχει στην «Ανοιχτή Πλατφόρμα» του Εθνικού Θεάτρου με την «Η Απειλή» της Άρτεμης Μουστακλίδου˙ έργο βραβευμένο από το ΥΠΠΟ το 2012 με το Α’ Κρατικό Βραβείο Θεατρικού Έργου για Νέους Συγγραφείς.
Ένας άνδρας και μια γυναίκα ζουν τη ζωή τους, στο διαμέρισμά τους, μόνοι τους. Μικρά ξεσπάσματα βίας. Είναι ευτυχισμένοι. Παρακολουθούν το πρόγραμμα της τηλεόρασης. Μικρά ξεσπάσματα βίας. Πραγματική ευδαιμονία. (Ακούγεται θόρυβος.) Ξαφνικά μια μετακόμιση στο διπλανό διαμέρισμα. (Παύση.) Τώρα πρέπει να προσέχουν. Μικρά ξεσπάσματα βίας. Τώρα ο κάθε ήχος είναι απειλή. (Σιωπή.)
Παρουσιάζοντας την υπερβολή μιας αθώας –αν και στρεβλωμένης– καθημερινότητας, η παράσταση προσεγγίζει τους τρόπους και τα μέσα που μετέρχεται το παρόν σύστημα για να χειριστεί τους ανθρώπους και να τους οδηγήσει σ’έναν εθελούσιο εγκλωβισμό, ιδεολογικό και –πολλές φορές– φυσικό. Ο άνθρωπος απομονώνεται, φοβάται το διαφορετικό, τρομοκρατείται στην ιδέα του Άλλου, αποξενώνεται. Γίνεται βίαιος. Απανθρωπίζεται. Καταστρέφει. Εκκρεμεί.
ξανα – διαβάζοντας την Κερένια Κούκλα του Χρηστομάνου
Η bijxoux de kant μετά την επιτυχία των παραστάσεων στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης παρουσιάζει ξανά, σε μια νέα ανοιξιάτικη εκδοχή, το τρυφερό και σκοτεινό «Αχ!» της Γλυκερίας Μπασδέκη, βγαίνοντας για μια μικρή βόλτα σε 4 επιλεγμένους σταθμούς σε όλη την Ελλάδα.
«Αχ!», ο αναστεναγμός. Μια απλή και λυπητερή ιστορία, αυτό είναι το «αχ!»
Πες αχ! Η bijoux de kant (ξανα) αναστενάζει. Ο τρελός έρωτας του Νίκου, της Λιόλιας και της Βεργινίας επιστρέφει. Τα σώματα που αγαπήθηκαν, τα μαραμένα αίματα και οι παντοτινοί όρκοι συναντιούνται ξανά στο σκληρό φως του νέου αιώνα. Η bijoux de kant (ξανα) διαβάζει την “Κερένια Kούκλα” το αθηναϊκό μυθιστόρημα που έγραψε στα 1911 ο Κωνσταντίνος Χρηστομάνος και αναστενάζει έως υδάτων. Ένα ακατάπαυστο αχ! για την ομορφιά που χάθηκε και ξαναβρέθηκε, για το πολύ της ζωής και το ελάχιστο του θανάτου. Στο αχ! το σκοτάδι είναι προσωρινό και το φως ακόμα προσωρινότερο. Ο Θεός γελάει αλλά ούτε ο ίδιος δεν ξέρει για πόσο ακόμα. Φως και σκοτάδι αναβοσβήνουν. Ένα βαθύ αχ! και τα νερά ανεβαίνουν εις τον αιώνα των αιώνων. Αμήν.
Παίζουν: Λένα Δροσάκη, (Βραβείο Μελίνα Μερκούρη 2015) Δημήτρης Μοθωναίος, (Υποψήφιος για το Βραβείο Δημήτρης Χορν 2014) Κατερίνα Μισιχρόνη Μαίρη Συνατσάκη
Παραστάσεις
30 Απριλίου, 1, 2, 3 Μαΐου 2015
Ημέρες και ώρες παραστάσεων: Πέμπτη, Παρασκευή, Σάββατο στις 21:00 και Κυριακή στις 19:00
Διάρκεια παράστασης: 90’
Εισιτήρια: 12€ κανονικό, 10€ (φοιτητικό, ανέργων)
Πληροφορίες – κρατήσεις: 2310829254
Προπώληση Εισιτηρίων: www.viva.gr, Public, Παπασωτηρίου, Seven spots, Ιανός, Reload και στο ταμείο του BlackBox
Ώρες ταμείου: Τετάρτη – Κυριακή 10:30-13:30, 17:30-21:00
Έγραψαν
-Αυτός ο αναστεναγμός κρατάει από το 1911, όταν ο Κωνσταντίνος Χρηστομάνος έγραψε ένα από τα πιο διάσημα και λυπητερά μυθιστορήματά του, την «Κερένια κούκλα». Η ποιήτρια Γλυκερία Μπασδέκη και ο σκηνοθέτης Γιάννης Σκουρλέτης, μετά το «Ραμόνα travel», καταθέτουν με το «Αχ!» τη δική τους ακραία ρομαντική ανάγνωση
Ιλειάνα Δημάδη, Αθηνόραμα
-Ο Γιάννης Σκουρλέτης σε συνδυασμό με το συγκινητικό κείμενο της Γλυκερίας Μπασδέκη εκμεταλλεύτηκε με τον καλύτερο τρόπο τα λυρικά στοιχεία και τους συμβολισμούς του βιβλίου που παραπέμπουν σε κάτι μεταφυσικό πετυχαίνοντας να φτιάξει έναν κόσμο όπου τη ζωή και τον θάνατο τους χωρίζει μία πολύ λεπτή γραμμή.
Κική Παπαδοπούλου, http://www.tff.gr/
-Ποίηση, ρομαντισμός, συγκίνηση και εικαστική αρτιότητα. Η διδασκαλία του λόγου (ενδεχομένως και η εξοικείωση με αυτόν) αποδεικνύεται γόνιμη, αφού γοητεύει με την καθαρότητα της πρόσληψης αλλά και με την πυκνότητα των λέξεων. Τίποτα δεν χάνεται. Η παράσταση έχει στηθεί σαν ένα σύμπλεγμα παράλληλων μονολόγων που κάποια στιγμή αρχίζουν να τέμνονται και φορτίζουν περισσότερο τις ερμηνείες.
Στέλλα Xαραμή, http://tospirto.net/theater/
-Η ομάδα Bijoux de Kant δίνει την πιο εσωτερική, την πιο υποβλητική της παράσταση και δικαιώνει απόλυτα το όραμα της Μπασδέκη. Σε έναν σχεδόν άδειο χώρο, με τα ελάχιστα μόνο χρειώδη, και με κυρίαρχο το χρώμα της ώχρας, ο Γιάννης Σκουρλέτης τοποθετεί την Κερένια Κούκλα της Κατερίνας Μισιχρόνη στο βάθος, καθισμένη, ιερατική, να απαγγέλλει και να χρησμοδοτεί, ενώ η Βεργινία και ο Νίκος κείτονται στο κέντρο της σκηνής σε χώματα μνήματος, σαν ήδη θαμμένοι….Η εξαιρετική Λένα Δροσάκη ενσαρκώνει με μαεστρία, σωματικά, φωνητικὰ και κινησιολογικά, μια Λιόλια συνώνυμη του έρωτα, ταυτόσημη με τη ζωή, μια Λιόλια που χορεύει, τρέχει, φωνάζει με την επίγνωση απώλειας που την ορίζει αποτυπωμένη εξαρχής στο πρόσωπό της.
George Le Nonce, Αυγή
-Ο σκηνοθέτης έχει στο οπλοστάσιό του για άλλη μια φορά την καταπληκτική Λένα Δροσάκη, αλλά και τη σαγηνευτική Κατερίνα Μισιχρόνη, ως τα δύο δυναμικά άκρα μιας υποκριτικής ζυγαριάς που στήνεται στο μέσο ενός τοπίου επιθυμιών, παράλληλων ιστοριών και παιχνιδιών της μοίρας. Κύριο προτέρημα της ατμοσφαιρικής παράστασης, ο ίδιος ο λόγος, ο τρόπος που οι ηθοποιοί αρθρώνουν το ποιητικό κείμενο, το οποίο φτάνει τέλεια στους θεατές, παρασύροντάς τους στα δίχτυα της τραγικής ιστορίας
Γιώργος Μητρόπουλος
-Ο Σκουρλέτης δεν νοιάζεται αν λερωθεί – τα χώματα τον ανασταίνουν – τα χώματα και τα σώματα – ο πυρετός και η φλόγα, τα γλυκόλογα και οι κατάρες, η ομορφιά και η ζήλια – τα χώματα και τα λουλούδια..
Κώστας Τσαούσης, Πρώτο Θέμα
-Όλοι οι ήρωες της Μπασδέκη είναι αθώοι. Αθώοι από έρωτα. Και όλοι είναι ταυτόχρονα ένοχοι, από την ίδια αιτία.
Θάλεια Παπαδοπούλου, http://www.thegreekcloud.com/
-Η σκηνή, οι ήχοι, το παίξιμο, οι ερμηνείες, ο λόγος ώρες ώρες, σε μένα τον άσχετο μοιάζουν να ξαναφέρνουν στο νου αποσπάσματα χύμα και διασκορπισμένα. Μελό ελληνικές ταινίες, πεζά του Πικρού, γραφικές και σπαταλημένες φιγούρες του χωριού ή του κέντρου των Αθηνών, ιταλικό κινηματογράφο της ερωτικής απόγνωσης, μοιρολόγια και σελίδες του Ταχτσή. Μα δεν είναι τίποτα απ’ όλα αυτά. Είναι το σύμπαν της Μπασδέκη, είναι το σύμπαν της bijoux de kant.
το βυτίο, http://thecricket.gr/
-Η ομάδα Bijoux de Kant καθοδηγούμενη από τον σκηνοθέτη της Γιάννη Σκουρλέτη, τόνισε το άχρονο και οικουμενικό του απόλυτου έρωτα -μόνο οι νοσταλγικές μουσικές επιλογές του Κώστα Δαλακούρα παρέπεμπαν στην Αθήνα του περασμένου αιώνα- ανέδειξε την σκοτεινή όψη του έρωτα ομοούσιο του θανάτου και ενσάρκωσε ουσιαστικά την υψηλή ποίηση του κειμένου της Μπασδέκη σε μια παράσταση ακραίου αναστεναγμού δικαιώνοντας το διαρκές Αχ! του τίτλου.
http://tsalapetinos.blogspot.gr/
-‘Ολοι οι ηθοποιοί ήταν διαρκώς και πλήρως προσηλωμένοι στον σκοπό τους, έχοντας κινησιολογικά υπό έλεγχο μέχρι και το τελευταίο νεύρο του κορμιού της και δίνοντας προσεκτικά έμφαση ακόμα και στους τονισμούς της κάθε λέξης
http://θεατρο.gr/
-Η εναλλακτική και εκκεντρική ομάδα της bijoux de kant συνεχίζει να διαλέγει μοναδικά κομμάτια τέχνης και να τα αναπαριστά με τον δικό της μοναδικό τρόπο επί σκηνής. Αυτή την φορά στο προσκήνιο του ενδιαφέροντος, είναι η κερένια κούκλα του Κωνσταντίνου Χρηστομάνου, ένα ρεαλιστικό και δραματικό κείμενο με φόντο την αθηναϊκή πραγματικότητα στην απαρχή του 20ου αιώνα.
Δανάη Σωπασή, http://diavasinet.gr/
-Η Bijoux de Kant παρουσίασε μια σκοτεινή χοροθεατρική παράσταση δίνοντας βάση στις εξαιρετικές σκηνικές ερμηνείες των ηθοποιών της.
Μάριος Κρητικόπουλος, http://www.themachine.gr/
-Η σκηνοθετική άποψη του Γ. Σκουρλέτη ισορρόπησε με ποιητικό ρεαλισμό τον αισθησιασμό και τον συμβολισμό που χαρακτηρίζει το έργο..Το κείμενο μνημειακής ομορφιάς και μουσικότητας, αποδίδεται με λόγο καθαρό και παλλόμενο ρυθμό… Οι εξαιρετικές ερμηνείες των ηθοποιών – μια ιδιαίτερη αναφορά στην συναρπαστική Λ. Δροσάκη – δημιούργησαν την ατμόσφαιρα που θα ικανοποιούσε πιστεύω τον Κ. Χρηστομάνο.
Χαρά Κιούση
Η ngb group και το Θέατρο Αυλαία, λόγω της μεγάλης προσέλευσης του κοινού στην επιτυχημένη παράσταση Ο Σωσίας, ανακοινώνουν τη δεύτερη και τελευταία παράταση παραστάσεων του έργου στη σκηνή του Θεάτρου Αυλαία για την περίοδο από 12 έως 17 Μαΐου 2015.
Με αφετηρία τη διάσπαση, το κεντρικό μοτίβο των έργων του Ντοστογιέφσκι και μια πληθώρα διακειμενικών αναφορών οι συντελεστές συστήνουν μια σπουδή στο έργο του Ντοστογιέφσκι Ο Σωσίας (1846).
Επηρεασμένος τόσο από τον γερμανό E.T.A. Hoffmann όσο και από τον ρώσο Νικολάι Γκόγκολ, ο Ντοστογέφσκι γράφει τον Σωσία του πριν τα διάσημα μεταγενέστερα έργα του (Έγκλημα και Τιμωρία, Δαιμονισμένοι, Αδελφοί Καραμαζόφ). Ο Σωσίας εξέπληξε τους συγχρόνους του, καθώς καταδύεται με τρόπο θαυμαστό στα μύχια της ψυχής του ήρωά του. Αποτέλεσε σημείο αναφοράς ακόμα και για συγγραφείς που δεν εκτιμούσαν τον Ντοστογιέφκσι – ο Βλαντιμίρ Ναμπόκοφ που τον θεωρούσε «μέτριο συγγραφέα» παραδεχόταν πως ο Σωσίας είναι «το καλύτερο πράγμα που έγραψε ποτέ» και πως είναι «ένα σπάνιο και τέλειο έργο τέχνης».
Με μεγάλη επιτυχία σε ένα κατάμεστο θέατρο, έκανε πρεμιέρα ο Σωσίας, του Φιοντόρ Ντοστογέφσκι στο θέατρο Αυλαία.
Ο Σωσίας, η παράσταση σπουδή στο έργο του Φιοντόρ Ντοστογέφσκι σε σκηνοθεσία Έφης Μπίρμπα με τους Άρη Σερβετάλη, Δρόσο Σκώτη, Γιώργο Συμεωνίδη, Συμεών Τσακίρη και Κωνσταντίνο Καρβουνιάρη, σε παραγωγή της ngb group ξεκίνησε στο θέατρο Αυλαία την Τρίτη 14 Απριλίου.
Το κοινό της πόλης κατέκλυσε το θέατρο και καταχειροκρότησε τους συντελεστές. Οι παραστάσεις συνεχίζονται με επιτυχία.
Το Θέατρο Αυλαία και η ngb group σας προσκαλούν σε συνέντευξη τύπου την Τρίτη 7 Απριλίου 2015, στις 12:00 στο φουαγιέ του Θεάτρου Αυλαία (Art Café Rideaux) με την ευκαιρία της έναρξης των παραστάσεων του έργου «Ο Σωσίας».
Στη συνέντευξη θα παρευρεθούν οι συντελεστές.
Το Θέατρο Αυλαία, η Εταιρεία Θεάτρου Sforaris και το Φεστιβάλ Αθηνών σας προσκαλούν σε συνέντευξη τύπου την Παρασκευή 17 Απριλίου 2015, στις 12:00 στο φουαγιέ του Θεάτρου Αυλαία (Art Café Rideaux) με την ευκαιρία της έναρξης των παραστάσεων του έργου «Αβελάρδος και Ελοΐζα».
από το Φεστιβάλ Αθηνών & την Εταιρεία Θεάτρου Sforaris
Στο Θέατρο Αυλαία
Παράταση παραστάσεων Έως την Κυριακή 17 Μαΐου 2015
Video Trailer
Η Εταιρεία Θεάτρου Sforaris και το Φεστιβάλ Αθηνών, παρατείνουν τις παραστάσεις του έργου «Αβελάρδος και Ελοΐζα» έως 17 Μαΐου 2015 στο θέατρο Αυλαία, λόγω μεγάλης προσέλευσης του κοινού.
Η Εταιρεία Θεάτρου Sforaris και το Φεστιβάλ Αθηνών, μετά το επιτυχημένο «Γιοι και κόρες», επιστρέφουν στη Θεσσαλονίκη και το Θέατρο Αυλαία με την παράσταση «Αβελάρδος και Ελοΐζα» από τις 17 Απριλίου 2015 και για 16 μόνο παραστάσεις.
Στο μεσαιωνικό Παρίσι του 12ου αιώνα, ο σαραντάχρονος θεολόγος και φιλόσοφος Πέτρος Αβελάρδος και η δεκαεξάχρονη μαθήτριά του Ελοΐζα Φυλμπέρ, ερωτεύθηκαν, αψήφησαν μία ολόκληρη κοινωνία, σκανδάλισαν την Εκκλησία και πλήρωσαν για όλη τους τη ζωή, το τίμημα ενός έρωτα που δεν χώρεσε στον καιρό του.
Ο Αβελάρδος και η Ελοΐζα, αποτέλεσαν, 500 χρόνια πριν γραφτεί ο Ρωμαίος και η Ιουλιέτα, το ζευγάρι-σύμβολο της αιώνιας αγάπης. Αυτό που τους καθιστά μοναδικούς σε σχέση με τους σαιξπηρικούς ήρωες, είναι πως υπήρξαν ιστορικά πρόσωπα και όχι προϊόντα μυθοπλασίας.
Ο κοινός τους τάφος στο Παρίσι, έχει πλέον μετατραπεί σε τόπο προσκυνήματος για τους ερωτευμένους όλου του κόσμου και αποτέλεσε την αφορμή για τη δημιουργία αυτής της παράστασης.
Το κείμενο βασίστηκε στα αληθινά περιστατικά της ζωής του ζευγαριού, ενώ χρησιμοποιήθηκαν και αποσπάσματα από την αυθεντική αλληλογραφία τους.
Η πρώτη εκδοχή της παράστασης δημιουργήθηκε για το Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου 2014, η δεύτερη παρουσιάσθηκε για 60 sold out παραστάσεις τον χειμώνα 2014-2015 στην Αθήνα και το Θέατρο του Νέου Κόσμου και τώρα περιοδευει.
Η ιστορία του Αβελάρδου και της Ελοΐζας
«Οι άνθρωποι γίνονται ζώα όταν ερωτεύονται. Και θηρία, όταν ερωτεύονται οι άλλοι…»
Βρισκόμαστε στο Παρίσι του 12o αιώνα, την εποχή που μεσουρανεί το άστρο του σαραντάχρονου Πέτρου Αβελάρδου. Ο Αβελάρδος ήταν ένας από τους σημαντικότερους θεολόγους και φιλοσόφους του Μεσαίωνα, υπέρμαχος της διαλεκτικής, της αμφιβολίας και της έρευνας ως προϋπόθεση για την πίστη. Ο εφημέριος του Παρισιού, Φυλμπέρ, εκτιμώντας τον απεριόριστα, του εμπιστεύεται για μαθήτρια τη δεκαεξάχρονη ανιψιά του, Ελοΐζα, που παρά τη μικρή της ηλικία έχει ήδη μια εξαιρετικά ευρεία καλλιέργεια. Ο Αβελάρδος και η Ελοΐζα γρήγορα ερωτευονται και γίνονται εραστές. Το σκάνδαλο που ξεσπά είναι τεράστιο, η Ελοΐζα μένει έγκυος, η Εκκλησία αντιδρά και ο Φυλμπέρ, θεωρώντας την προσβολή στο πρόσωπό του τεράστια, διατάζει την τιμωρία του Αβελάρδου. Πληρωμένοι δολοφόνοι εισβάλουν στο σπίτι του ζευγαριού και τον ευνουχίζουν. Ο Αβελάρδος όμως, παρά τον ευνουχισμό του, επιζεί. Ταπεινωμένος, εγκαταλείπει τα πάντα, καταφεύγει στο μοναστήρι του Σαιν Ντενί και παραγγέλνει στην Ελοΐζα να γίνει και εκείνη μοναχή. Η ίδια, απολύτως ερωτευμένη μαζί του, υπακούει. Το ζευγάρι ζει σε χωριστά μοναστήρια για τα επόμενα 20 χρόνια, δεν συναντιέται παρά μόνο για μία και μοναδική φορά και επικοινωνεί μόνο με παθιασμένες επιστολές.
Ο Αβελάρδος συνεχίζει να συγγράφει και να προκαλεί την Εκκλησία που τον καταδιώκει μέχρι τον θάνατό του και καίει τα βιβλία του. Η Ελοΐζα ζει ακόμη 20 χρόνια. Η τελευταία της επιθυμία πριν πεθάνει, ήταν να θαφτεί μαζί με τον αγαπημένο της, παράκληση που δεν εισακούγεται, παρά 700 χρόνια αργότερα, όταν χτίζεται το Κοιμητήριο του Père Lachaise και μεταφέρονται τα οστά τους σε κοινό τάφο. Ο τάφος τους σώζεται στο Παρίσι και έχει πλέον μετατραπεί σε σύμβολο της αιώνιας αγάπης και τόπο προσκυνήματος για τους ερωτευμένους.
Η ζωή και ο παθιασμένος έρωτας του ζευγαριού, αποτέλεσε πηγή έμπνευσης και μελέτης για καλλιτέχνες και επιστήμονες των επόμενων αιώνων, γιγαντώνοντας τη φήμη τους.
– «Ένα άρτιο ανέβασμα κι ένα θαυμάσιο νέο ελληνικό έργο.» Στέλλα Xαραμή, tospirto.net
– «Τρεις ηθοποιοί με ήθος, καλλιέργεια, τεχνική και υπέροχες φωνές, που ακτινοβολούν μέσα στη γνήσια απλότητά τους. Κρατήστε φυλαχτό την τελευταία ατάκα της Κοκκίδου: «Εύχομαι να σας αγαπήσουν μέχρι τρέλας!» Σεμίνα Διγενή, onlytheater.gr
– «Ο Καλαβριανός τόλμησε και κέρδισε δεκάδες βουρκωμένους θεατές, να λένε στο τέλος κάθε παράστασης πόσο πολύ τους άγγιξε αυτό το καταδικασμένο love story.» Αστερόπη Λαζαρίδου, ΤΟ ΒΗΜΑ
– «Έχει ευγένεια, πυκνότητα και φιλοσοφική σπουδή που σπάνια βλέπουμε στη σύγχρονη δραματουργία. Ανήκει σε μια λόγια παράδοση που εδώ έχει σκεπαστεί από την τύρβη δεκαετιών λαϊκότροπου ύφους, παράδοση από την οποία οι περισσότεροι έχουμε απομακρυνθεί. Είναι ένα θέατρο του λόγου, των λέξεων και της σιωπής. Γι’ αυτό ζητεί να μειώσει τους θορύβους και τους περισπασμούς στα απολύτως αναγκαία.» Γρηγόρης Ιωαννίδης, Εφημερίδα των Συντακτών
– «Κείμενο βαθύ, απλό, απλά συγκλονιστικό. Είναι διαφορετικό. Γρήγορο, άμεσο, ελπιδοφόρο. Ερμηνείες εξαιρετικές. Θέατρο που αξίζει να δεις!» Τζίνα Δαβιλά, iporta.gr
– «Μια παράσταση τρυφερή, συγκινητική, με πολύ συναίσθημα!» Όλγα Σελλά, Καθημερινή
– «Η ιστορία του Αβελάρδου και της Ελοΐζας μπορεί να συγκινήσει και αυτόν που δεν έχει αγάπη για να ορκιστεί.» Χρύσα Φωτοπούλου, onlytheater.gr
– «Οι θεατές δεν ήθελαν να σηκωθούν από τη θέση τους, σαν να μην ήθελαν να φύγουν, γιατί είχαν βρει στην αίθουσα, ένα κομμάτι της δικής τους ζωής.» Βαγγέλης Σαρακινός, artplay.gr
– «Αν θέλετε λοιπόν να συγκινηθείτε, να κλάψετε, να αισθανθείτε πώς είναι οι μεγάλες αγάπες, γιατί αντέχουν στο χρόνο και γιατί θα είναι αιώνια δεμένες, αυτή είναι η σίγουρη θεατρική σας επιλογή.» Γιώργος Μητρόπουλος, euronews.com
– Καταφέρνει κάτι που δύσκολα επιτυγχάνεται στο σύγχρονο θέατρο: να μετατρέψει τους θεατές από αυτόνομες μονάδες, σε ένα ενιαίο σύνολο κοινωνών μιας μυσταγωγικής τελετουργίας. Κορνήλιος Ρουσάκης, theatreviewer
– «Η συγκίνηση των θεατών μέσα στο σκοτάδι είναι σαν φόρος τιμής στο ζευγάρι και σε κάθε αγάπη που εμπόδισαν οι συνθήκες.» Λεωνίδας Αναγνώστου, huffingtonpost.gr
– Η απέριττη ομορφιά της αισθητικής και η κομψή σκηνοθεσία ζωντανεύουν ένα σαγηνευτικό και θαρραλέο κείμενο. Μια εντυπωσιακή ιδέα! Μακάρι αυτή η παράσταση να παρουσιασθεί στη Γαλλία. Micheline B. Servin, Les Temps Modernes,Juillet-Septembre 2014, No 679
Μετά το επιτυχημένο πρώτο ανέβασμα το Μάιο του 2014, το βραβευμένο Κομμάτι για 2 ανεβαίνει ξανά καινούριο και ωριμότερο για λίγες παραστάσεις στη Θεσσαλονίκη πριν ξεκινήσει την καλοκαιρινή του περιοδεία.
Δημιουργημένο στις πρόβες από το παιχνίδι των ηθοποιών, το Κομμάτι για 2 είναι μία σιωπηρή σπουδή στη δυναμική των ανθρώπινων σχέσεων.
Μιλάει για δύο ανθρώπους που ενώνονται, για δύο πυρήνες που συγκρούονται, για κάθε μια σχέση που βαθαίνει στο χρόνο, απλώνει στο μέσα χώρο και ποτίζει. Για ό, τι μας κρατά και μας συνέχει σε ένα συμφωνημένο μαζί. Για τη Σύγκρουση, για την Ένωση, για τη Διάβρωση του Ενός από τον Άλλο.
Το Κομμάτι για 2 δεν έχει λόγια. Έχει κίνηση ενέργεια, ρυθμό. Βλέμματα και παύσεις, ένταση στο χώρο, φορτισμένες ατμόσφαιρες. Μιλάει τη γειωμένη γλώσσα της χειρονομίας και της ποίησης. Τη γλώσσα του ανθρώπινου σώματος. Μια γλώσσα καθαρής επικοινωνίας.
Μετά το πέρας το παραστάσεων στη Θεσσαλονίκη το Κομμάτι για 2 θα παρουσιαστεί:
• στο 17ο Διεθνές Φεστιβάλ Κουκλοθεάτρου και Παντομίμας στο Κιλκίς (16 Μαΐου)
• στο Φεστιβάλ ΜΕΡΕΣ ΘΕΑΤΡΟΥ του ΔΗΠΕΘΕ ΚΟΖΑΝΗΣ (4 Ιουνίου)
• στο Φεστιβάλ Inport του ΔΗΜΟΤΙΚΟΥ ΘΕΑΤΡΟΥ ΠΕΙΡΑΙΑ (12 Ιουνίου)
• στο Ακροποδητί Dance Festival στη Σύρο (11 Ιουλίου)
Τι σου έρχεται στο μυαλό όταν ακούς τη λέξη βία; Ποιο είναι το αντίθετο της βίας; Τι θεραπεύει τη βία; Χωρίς ακριβή ορισμό και προέλευση, η έννοια προτείνεται ή επιβάλλεται από παντού κι έρχεται, σαν να μην έχει γένος, από το βάθος του χρόνου. Γίνεται αντιληπτή μόνο μέσα από τις προεκτάσεις, τα παιδιά της: βία κατά του ανθρώπου, του ζώου, της λογικής, του σώματος, του μέλλοντος, η οποία γεννά ρατσισμό, μισαλλοδοξία, φόβο, μοναξιά και ξερνάει το σύγχρονο άνθρωπο στον εκφυλισμό. Νησίδα διαφυγής φαντάζει η αφοσίωση, που παρέχει το συναίσθημα. Αλλά είναι αυτή ικανή να περισώσει μια παραδομένη φύση, που οδηγείται νομοτελειακά στο τέλμα της;
Ο δημιουργός καταγράφει περιφερόμενος στο σκοτάδι, ο μουσικός γρατζουνάει το δέρμα της μνήμης και η ηθοποιός αναπαριστά ενθουσιώδης ή μουδιασμένη τις δοθείσες εικόνες.
Κατά τη διάρκεια της παράστασης θα υπάρχει ταυτόχρονη διερμηνεία στη νοηματική γλώσσα.
Κείμενα του έργου έχουν αποσπάσει έπαινο από την Πανελλήνια Ένωση Λογοτεχνών.
Μετά από δύο χρόνια επιτυχημένων παραστάσεων στην Αθήνα, η Ομάδα Σημείο Μηδέν παρουσιάζει στη Θεσσαλονίκη και το BlackBox, το Βόυτσεκ του Γκέοργκ Μπύχνερ, σε σκηνοθεσία Σάββα Στρούμπου, συνεργάτη της ομάδας Άττις και του Θόδωρου Τερζόπουλου. Για τέσσερις μόνο παραστάσεις 2-5 Απριλίου 2015.
Λίγα λόγια για τον συγγραφέα και το έργο:
Ο Βόυτσεκ γράφτηκε το 1836 στη Γερμανία, από τον 24χρονο Γκέοργκ Μπύχνερ (1813-1837), που πέθανε πριν προλάβει να το ολοκληρώσει. Το έργο αυτό, με τις μικρές αποσπασματικές του σκηνές, και την αινιγματική τους ακολουθία, έμελλε να επηρεάσει όσο λίγα το θεατρικό τοπίο του 20ού αιώνα.
Η υπόθεση βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα και έχει ως εξής:
Ο στρατιώτης Βόυτσεκ ξυρίζει καθημερινά τον λοχαγό του και για λίγα χρήματα κάνει το πειραματόζωο στον γιατρό του στρατοπέδου, για να θρέψει την οικογένειά του. Ο Βόυτσεκ θα σκοτώσει τη Μαρία, τη μάνα του παιδιού του, γιατί τον απατά. Η φυλακή της κοινωνίας γίνεται τόσο ασφυκτική που του αφήνει μόνο μια διέξοδο, τη βία. Αυτή η μορφή βίας δεν στρέφεται ενάντια στους καταπιεστές του, αλλά ενάντια στη γυναίκα του και σε τελική ανάλυση, ενάντια στον ίδιο του τον εαυτό, οδηγώντας τον στην πιο επικίνδυνη φυλακή, αυτή του μυαλού του.
Ο Βόυτσεκ, έργο τραύμα και κραυγή αγωνίας, βάζει στο μικροσκόπιο και αποδομεί ολόκληρο το θρησκευτικό, στρατιωτικό, επιστημονικό και οικογενειακό οικοδόμημα της σύγχρονης κοινωνίας, όπου η βία και η εκμετάλλευση βρίσκονται στον πυρήνα των ανθρώπινων σχέσεων κάθε είδους.
“Η ανάγνωση του Βόυτσεκ από την ομάδα Σημείο Μηδέν, γίνεται ερώτηση για τον καταπιεσμένο, με όση διαχρονικότητα και όση επικαιρότητα μπορεί να κουβαλά αυτή η στάση.”
Θωμάς Τσαλαπάτης, Unfollow
“Ως θεατρικά γερμανοθρεμμένος, έχω δει τον «Βόυτσεκ» πολλές φορές στην πατρίδα του. Όμως, τούτη ήταν η πλέον τολμηρή, η πιο καλά δουλεμένη στις λεπτομέρειές της, η πιο πρωτοποριακή και τελικά η καλύτερη από όσες έχω συναντήσει.”
Σπύρος Παγιατάκης, Καθημερινή
“Το ανέβασμα του «Βόυτσεκ» απαιτεί σοβαρή ιστορικο-κοινωνική μελέτη, συστηματική δραματουργική και ιδεολογοαισθητική ανάλυση, σκηνοθετική και υποκριτική εμβάθυνση σε κάθε πρόσωπο του έργου. Σε αυτές τις απαιτήσεις ανταποκρίθηκε η προσπάθεια του θιάσου «Σημείο Μηδέν», του σκηνοθέτη Σάββα Στρούμπου και όλων των συνεργατών του για το ανέβασμα του έργου στο θέατρο «Αττις». Η παράσταση αυτή αποτελεί ένα ποιοτικό «άλμα» στην πορεία του ολιγόχρονου θιάσου. Έπαινο αξίζουν όλα και όλοι.”
Αριστούλα Ελληνούδη, Ριζοσπάστης
“Οι εναλλασσόμενοι ρόλοι, οι κατακερματισμένες εικόνες και σκέψεις, η διάσπαση της συνέχειας, δημιουργούν μια αίσθηση διαρκούς στροβιλίσματος, που δεν αφήνει το θεατή να εφησυχάσει. Το κοινό παρακολουθεί τα τεκταινόμενα από απόσταση αναπνοής, κι αυτός ο συγχρωτισμός οδηγεί την ένταση στο απόγειο της. Η σκηνοθεσία αυτή υπηρετεί θαυμάσια τη θρυμματισμένη ταυτότητα του Βόυτσεκ αλλά και το ίδιο το κείμενο, που είναι γραμμένο με ρυθμό παραληρήματος σε εξέλιξη, χωρίς λογική διαδοχή.”
Νατάσσα Κεφαλληνού, Πριν
“Ο Σάββας Στρούμπος επιλέγει και σκηνοθετεί το κείμενο με στόχο την καλύτερη ανάδειξη της επίδρασης των εξουσιαστικών μηχανισμών στην προσωπικότητα του Βόιτσεκ μέσα από σωματικές και ηχητικές παραμέτρους, ενώ η μετάφραση της Ιωάννας Μεϊτάνη καθιστά τη γλώσσα του κειμένου απόλυτα σύγχρονη.”
Δημήτρης Τσατσούλης, Ελευθεροτυπία
“Η εκμετάλλευση του ανθρώπου από τον όμοιό του, παρουσιάζεται ωμά σχεδόν στην παράσταση, δείχνοντας, δίχως περιστροφές, τη δυναμική της ευτέλειας δια της οποίας δυνατόν να ζωοποιηθεί το άτομο-πειραματόζωο. Η ανθρώπινη ύπαρξη φθάνει στο έσχατο σκαλοπάτι της ψυχικής ένδειας, με πρωτοστατούν δομικό στοιχείο τη βία. Ο σκηνοθέτης κ. Στρούμπος δίνει έμφαση στην απωλεσθείσα δύναμη του ανθρώπου να αυτενεργεί και να υπάρχει ως αυτόνομη μονάδα καταγγέλλοντας τους μηχανισμούς που τροφοδοτούν τη χειραγώγηση του ανθρώπου.”
Μαρίκα Θωμαδάκη, Protagon
Έγραψαν για την 2η εκδοχή του Βόυτσεκ
“Η παράσταση της ομάδας Σημείο Μηδέν στον νέο χώρο του Θεάτρου Άττις, στην άρτια θεατρική μετάφραση της Ιωάννας Μεϊτάνη, σκηνοθετημένη από τον Σάββα Στρούμπο, αντικρίζει το δάσος, όχι το δέντρο. Δεν εξωραΐζει τον ήρωα, δεν τον συμβολοποιεί, ούτε, αντίθετα, τον απομονώνει ως κλινική περίπτωση. Τον δίνει μαζί με το ραγισμένο κοινωνικό / υπαρξιακό τοπίο του, ως αδιάσπαστο ένα. Η παράσταση δεν επιχειρεί να δώσει απάντηση στο αφηρημένο ερώτημα του Πρίμο Λέβι, «τι είναι ο άνθρωπος», αλλά στο πολύ συγκεκριμένο «τι επέτρεψε να τον κάνουν». Κάτι που αναδεικνύει τον βαθιά πολιτικό χαρακτήρα ενός έργου, απόλυτα συγκαιρινού μας.”
Λέανδρος Πολενάκης, Αυγή
“Ο φλεγόμενος Βόιτσεκ του Ηλία Μελέτη, η αισθησιακή Μαρία της ταλαντούχας Ελεάνας Γεωργούλη, ο στιβαρός λοχαγός του Δαυίδ Μαλτέζε και η εντυπωσιακή Δέσποινα Χατζηπαυλίδου στον τριπλό ρόλο της (Αντρές, Γιατρός, Θεατρίνος), όλοι τους ασκημένοι στο σωματικό θέατρο, ανταποκρίνονται απόλυτα στις απαιτήσεις της σκηνοθεσίας.”
Ελένη Πετάση, Clickatlife.gr
“Με προφανή σχολιασμό στους κύκλους της βίας και της εξουσίας που κυβερνούν την εποχή κι εμάς τους ίδιους, ο Σάββας Στρούμπος παρακολουθεί το πώς αυτό το δεδομένο ενσωματώνεται από τους ηθοποιούς του. Ο τετραμελής θίασος της παράστασης γίνεται ηχείο μιας κραυγής που δεν ακούγεται και τύμπανο μιας γροθιάς που σκάει με θυμό κάθε τόσο στα σώματά τους. Παρακολουθώντας τους ηθοποιούς να δοκιμάζονται σωματικά, μοιάζει να αναγνωρίζουμε ή (αν έχουμε το θάρρος) να διαγιγνώσκουμε το σύμπτωμα στο δικό μας σώμα – και πολύ περισσότερο στη δική μας συνείδηση.”
Στέλλα Χαραμή, Tospirto.net
“Μια ευθεία κλωστή πακτωμένη στο ένα άκρο με μαχαίρι, η δύναμη ασκείται στη μια πλευρά και διαμέσου του υποκειμένου Βόυτσεκ διαχέεται σε όλο το μήκος της κλωστής. Ο συντονισμός της διάδοσης επιτυγχάνεται σε ένα από τα πιθανά σημεία και το μαχαίρι που ισορροπούσε την κλωστή θα πέσει πάνω στη Μαρία.”
Αντιγόνη Ρώτα, Πριν
“Οι ηθοποιοί σωματοποίησαν το συναίσθημα με τρόπο ακριβή, πειθαρχημένο και ταυτόχρονα σπαραχτικό και απελευθερωτικό. Τα κορμιά δονούνταν με την ακρίβεια μιας ενορχήστρωσης με λεπτομέρεια δουλεμένης και ταυτόχρονα με την ελευθερία της προσωπικής δημιουργίας.”
Αναστασία Σανίκα, Ο Αναγνώστης
Το πρόγραμμα της παράστασης με τη μετάφραση του έργου και πρωτότυπα θεωρητικά κείμενα, κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Νεφέλη.
Περισσότερες πληροφορίες για την Ομάδα Σημείο Μηδέν, τους συντελεστές και τις παραστάσεις που έχει παρουσιάσει, μπορείτε να βρείτε πληκτρολογώντας www.simeiomiden.gr
Μια διασκευή του ομώνυμου έργου του William Shakespeare
από τον Κώστα Γάκη, την Αθηνά Μουστάκα και τον Κωνσταντίνο Μπιμπή
23-25, 30-31 Μαρτίου στο BlackBox
Trailer:
Η Ομάδα Θεάτρου “Ιδέα” (Κώστας Γάκης, Αθηνά Μουστάκα και Κωνσταντίνος Μπιμπής) μετά τις sold-out παραστάσεις και την ενθουσιώδη υποδοχή από το κοινό της πόλης, επιστρέφει στη Θεσσαλονίκη και το BlackBox, για 5 παραστάσεις στις 23,24,25 και 30,31 Μαρτίου.
Δύο νέοι ηθοποιοί αναλαμβάνουν να αναμετρηθούν με το γνωστό κείμενο του Σαίξπηρ παίζοντας όλους τους ρόλους του έργου σε ένα τρελό παιχνίδι παρενδυσίας και μεταμορφώσεων, σε μια θεατρική περιπέτεια που ισορροπεί ανάμεσα στον εμφύλιο σπαραγμό και το ξύπνημα του έρωτα.
Μια σπαζοκεφαλιά υποκριτικής, ένα θεατρικό πάζλ από ποικίλα θεατρικά είδη και ύφη, ένας αγώνας να δοθεί στο ακέραιο η ουσία του έργου του Σαίξπηρ. Με όπλο την αθωότητα και την υψηλή σωματική τους ενέργεια οι δυο νεαροί performers ρίχνονται στην αρένα της σκηνής για να ανακαλύψουν από την αρχή τον πιο βαθύ, τον πιο παράλογο, τον πιο ακραίο, τον πιο θνησιγενή, τον πιο ποιητικά γελοίο έρωτα όλων των εποχών.
Φέτος, στην παράσταση συμμετέχει ενεργά και ο Κώστας Γάκης, παίζοντας πιάνο, κιθάρα, κρουστά αλλά και “παρεμβαίνοντας” σε κρίσιμες στιγμές του έργου…
«Αυτή την παράσταση, στην οποία δύο παιδιά σηκώνουν το βάρος ολόκληρου του σεξπιρικού κειμένου, δεν πρέπει να τη χάσετε! Σας βεβαιώνω πως θα γελάσετε, πως θα συγκινηθείτε και πως τελικά θα ενθουσιαστείτε. Και η παράσταση αυτή πρέπει να συνεχιστεί. Για μένα είναι ο καλύτερος «Ρωμαίος και Ιουλιέτα» που έχει παιχτεί τα τελευταία σαράντα χρόνια στο ελληνικό θέατρο». (Γιώργος Σαρηγιάννης, http://totetartokoudouni.blogspot.gr)
«… Ξεχείλισμα πάθους και κυρίως νιάτα. Νιάτα στην τόλμη και στην απερισκεψία τους, στο νεύρο και την αστοχασιά τους, νιάτα πνευματώδη και επιπόλαια, με ένα τρόπο σοφά… νιάτα φλεγόμενα και μαρτυρικά» {…} «Τόσο Σαίξπηρ, στα όρια της παράκρουσης, τέτοια διάθεση για ζωή εντός σκηνής είχαμε χρόνια να δούμε στο θέατρό μας. Στο παιχνίδισμα και την ανεμελιά της η παράσταση του Κώστα Γάκη παραμένει πιο κοντινή στην ουσία του αυθεντικού «Ρωμαίου» από άλλες, πιστότερες μεταφορές» (Γρηγόρης Ιωαννίδης, Εφημερίδα των συντακτών)
«Πρόκειται για μια παράσταση που είναι ο καλύτερος τρόπος όχι μόνο για να ξαναδούν οι παλιοί θεατές ένα κλασικό έργο αλλά και για να αγαπήσουν το θέατρο οι εν δυνάμει θεατές» (Όλγα Σελλά, Καθημερινή)
«Το ακαριαίο και αλλεπάλληλο πέρασμα από τον ένα ρόλο στον άλλο απαιτεί αξιοθαύμαστη αντοχή και συγκρότηση, καθώς και ταλέντο στον αυτοσχεδιασμό. Χαρακτηριστικά που οι δύο πρωταγωνιστές δείχνουν να έχουν ή τουλάχιστον να έχουν εξασκήσει σε υψηλό βαθμό• πόσω μάλλον όταν οι λύσεις στις αλλαγές είναι έξυπνες και ταυτόχρονα αξιοποιούν τα λιγότερα δυνατά μέσα» (Tospirto.net)
«Με αστείρευτη ενέργεια, Αθηνά Μουστάκα και Κωσταντίνος Μπιμπής παραδίδουν μια ερμηνευτική tour de force, μετατρέποντας το έργο σε σπουδή σωματικών ερμηνειών, ενώ έξυπνα σκηνοθετικά τρικ διατηρούν τη σκηνή σε συνεχή εναλλαγή, ταιριαστή με τους φρενήρεις ρυθμούς μιας παράστασης που χορεύει τη λυρική παράδοση του Σαίξπηρ σε ραπ, μαντινάδα, τζαζ και ροκενρόλ» (Ιωσήφ Πρωιμάκης, Popaganda.gr)
Η παράσταση είναι μια συμπαραγωγή της Λυκόφως και της Ομάδας Ιδέα
Το BlackBox σας προσκαλεί σε συνέντευξη τύπου την Τετάρτη 4 Μαρτίου 2014, στις 12:00 στο café De Facto, Παύλου Μελά 19, για την παρουσίαση του έργου «ZYKLON Ή ΤΟ ΠΕΠΡΩΜΕΝΟ» του Θανάση Τριαρίδη που αποτελεί την πρώτη παραγωγή του BlackBox.
Για την παράσταση θα μιλήσουν οι συντελεστές της παράστασης.
Ένα νέο έργο του Θανάση Τριαρίδη με θέμα το Ολοκαύτωμα, το ZYKLON Ή ΤΟ ΠΕΠΡΩΜΕΝΟ, ξεκινάει στις 5 Μαρτίου 2015 στο BlackBox της Θεσσαλονίκης, σε σκηνοθεσία του Γιάννη Παρασκευόπουλου, μετά την μεγάλη επιτυχία επί δύο συνεχόμενες χρονιές του ΜΕΝΓΚΕΛΕ (σε σκηνοθεσία Κώστα Φιλίππογλου).
Ο τίτλος του έργου παραπέμπει στο αέριο Zyklon B, το μέσο θανάτωσης των κρατουμένων του Άουσβιτς. Ένα έργο, σύμφωνα με τον συγγραφέα του, «για τη μνήμη του ολέθρου του Ολοκαυτώματος, για την ανυπόφορη Ιστορία που εισβάλλει στο ανυπεράσπιστο παρόν των ανθρώπων». Στους δύο πρωταγωνιστικούς ρόλους εμφανίζονται η Ιωάννα Παγιατάκη και ο Κωνσταντίνος Γαβαλάς. Την πρωτότυπη μουσική συνθέτει ο Μάνος Μυλωνάκης, ενώ τη σκηνογραφία υπογράφει η Σοφία Παπαδοπούλου. Η παράσταση θα ξεκινήσει από το BlackBox της Θεσσαλονίκης το Μάρτιο του 2015 – για να ακολουθήσουν κατόπιν παραστάσεις στην Αθήνα αλλά και σε άλλες πόλεις της Ελλάδας.
Υπόθεση του έργου
Ένας άντρας και μια γυναίκα συναντιούνται στη δίδυμη κάψουλα ενός διάσημου παιχνιδιού roller coaster του Ζyklon. Βασική προϋπόθεση του παιχνιδιού είναι ότι κατά τη διάρκειά του, αυτοί οι δύο άνθρωποι δε θα ιδωθούν ποτέ.
Μέσα στον προγραμματισμένο από το παιχνίδι εγκλεισμό τους και έχοντας την ελευθερία να πούνε ό,τι θέλουν ξέροντας πως ποτέ δε θα συναντηθούν, κατασκευάζουν ταυτότητες, επινοούν “εαυτούς”, θυμούνται ιστορίες, και -σχεδόν μοιραία- ανατρέχουν στην παρελθοντική (;) κτηνωδία του Ολοκαυτώματος, των θαλάμων εξόντωσης και του αερίου Zyklon B. Με την ευκολία που τους εξασφαλίζει η απόσταση των χρόνων, φτιάχνουν σενάρια και στήνουν υποθετικές «παλαιές ιστορίες κραταιής αγάπης».
Όμως κάποια στιγμή οι δύο αυτοί άνθρωποι, θα καταλάβουν πως πλέον δεν υπάρχει επιστροφή από τους «εαυτούς» που δημιούργησαν: η Ιστορία που θυμήθηκαν τους κυριεύει, η υποθετική αγάπη τους γίνεται Πεπρωμένο.
Θα καταλάβουν εν τέλει, πως το αέριο Zyklon Β ίσως να βρίσκεται στον εξαερισμό του χώρου στον οποίο βρίσκονται.
Ένας ρομαντικός εφιάλτης για την κραταιή αγάπη, για την δύναμη του Πεπρωμένου, για την μεγάλη συνάντηση των ανθρώπων.
Με αφορμή την 72η επέτειο της αναχώρησης του πρώτου τρένου με 2800 Θεσσαλονικιούς Εβραίους συμπολίτες μας από την γενέτειρα πόλη τους Θεσσαλονίκη προς τον τόπο του μαρτυρίου τους, στο Άουσβιτς-Μπιρκενάου (15-3-1943 – 15-3-2015), η παράσταση της 15ης Μαρτίου του 2015 θα είναι ανοιχτή για το κοινό της πόλης, ως υπόμνηση της μέρας εκείνης, σε συνεργασία με την Ισραηλιτική Κοινότητα Θεσσαλονίκης και τον Δήμο Θεσσαλονίκης.
Από τις Πλειάδες και τις Παραμυθούδες του Ναυπλίου
Για μία μοναδική παράσταση
Κυριακή 1 Μαρτίου 2015, στις 18:00
στο BlackBox
Βασ. Όλγας 65 & Φλέμινγκ 2 – 2310829254
Γενική είσοδος: 8€ | Διάρκεια: 70’
Οκτώ γυναίκες…. Τρεις γενιές
Οι Πλειάδες και οι Παραμυθούδες του Ναυπλίου, ενώνουν το ηπειρώτικο και μεσογειακό πολυφωνικό τραγούδι με την αφήγηση παραδοσιακών παραμυθιών.
Οι δύο ομάδες το 2006 -τότε άγνωστες μεταξύ τους- ξεκίνησαν τη διαδρομή τους και ως σήμερα μελετούν παράλληλες παραδόσεις. Οι Πλειάδες μελετούν την ερμηνεία της πολυφωνικής παραδοσιακής μουσικής και οι παραμυθούδες του Ναυπλίου τα παραδοσιακά παραμύθια. Μετά την πρώτη συγκινητική τους συνάντηση στο Βουλευτικό του Ναυπλίου τον Φεβρουάριο του 2014, ξαναβρέθηκαν στην Αθήνα στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης τον Σεπτέμβριο του 2014.
5 ηθοποιοί σε μια πλατφόρμα 1Χ1,60 διηγούνται την πιο πολυταξιδεμένη ιστορία 75 εκατοστά πάνω από τη γη
Ποιος είναι ο Οδυσσέας; Σε τι θέλει να γυρίσει; Κι αν τα καταφέρει, τι μένει στο τέλος;
Χρησιμοποιώντας την τεχνική της πλατφόρμας, πέντε ηθοποιοί σε περιορισμένο χώρο 1 x 1,60, χωρίς σκηνικά και κοστούμια, μόνο με το σώμα και τη φωνή τους, αφηγούνται το ταξίδι ενός ήρωα που υπάρχει μέσα μας. Που τον επιστρατεύουμε και τον ανακαλούμε κάθε φορά που μας χρειάζεται.
Περιπλανώνται σε θάλασσες, παλεύουν με τέρατα, νοσταλγούν και ελπίζουν… Κι όλα αυτά 75cm από το έδαφος. Η επική ιστορία ζωντανεύει κάτω από την ασυνήθιστη, ευφάνταστη και ρηξικέλευθη ματιά των Patari Project, σε μια παράσταση πηγαία και παιχνιδιάρικη, που υπόσχεται μια διαφορετική εμπειρία.
Οι Patari Project είναι μια ομάδα ηθοποιών που μετά από κάποια χρόνια κοινής εκπαίδευσης και συνεργασίας, συναντήθηκαν σε μια παράσταση βασισμένη στην τεχνική της πλατφόρμας. μια θεατρική τεχνική η οποία χρησιμοποιεί για σκηνικό χώρο υπερυψωμένες εξέδρες περιορισμένου μεγέθους, δημιουργώντας ‘νησίδες’ πάνω στις οποίες οι ερμηνευτές επικοινωνούν την ιστορία τους. Ο ιδιαίτερα μικρός χώρος λειτουργεί ως ένας περιορισμός για τους ηθοποιούς, ο οποίος πυροδοτεί τη δημιουργικότητά τους.
Οι δημιουργοί καθοδηγούν το ταξίδι του θεατή, καθορίζοντας ανά πάσα στιγμή το πού αυτός θα στρέψει την προσοχή του. Γι’ αυτό το σκοπό χρησιμοποιούνται τρόποι που θυμίζουν κινηματογράφο, όπως: κοντινό και μακρινό πλάνο, κάδρο, μοντάζ, διαφορετικές οπτικές γωνίες κ.α. Έτσι φωτίζεται η ουσία της ιστορίας και το ενδιαφέρον του κοινού στρέφεται στο ουσιαστικό.
Θελήσαμε να παραστήσουμε μια επική ιστορία χρησιμοποιώντας μόνο τα σώματα και τις φωνές των ηθοποιών. Δημιουργήσαμε τοπία χωρίς να στηριχτούμε σε σκηνικά μέσα, σε κουστούμια, μακιγιάζ, φωτισμούς, μουσικές…
Για τη δημιουργία της παράστασης, η πρώτη και κύρια ερώτηση που θέσαμε ως ομάδα είναι η εξής: Ποιος είναι ο Οδυσσέας; Οι απαντήσεις που πήραμε μετά από αρκετούς μήνες προβών είναι δύο, οι οποίες όμως εμπεριέχουν ταυτόχρονα και όλες τις υπόλοιπες πιθανές απαντήσεις: Όλοι και Κανείς. Με άλλα λόγια, δεν υπάρχει Οδυσσέας, επειδή ακριβώς είμαστε όλοι Οδυσσείς… Γι’ αυτό το λόγο το όνομά του δεν θα ακουστεί ούτε μία φορά κατά τη διάρκεια της παράστασης.
Μέσα από το ταξίδι του, ο Οδυσσέας γνωρίζει διάφορες πτυχές του εαυτού του, των οποίων αγνοούσε την ύπαρξη. Εμείς εκεί ενδιαφερθήκαμε να σταματήσουμε. Δεν θελήσαμε σε καμία περίπτωση να παρουσιάσουμε ολόκληρη την ιστορία της Οδύσσειας. Το ταξίδι που θα παρακολουθήσει ο θεατής είναι λοιπόν «καθοδηγημένο». Φωτίσαμε σε κάθε σκηνή αυτό που θεωρήσαμε ουσιαστικό, κι εκεί προσπαθήσαμε να στρέψουμε το ενδιαφέρον του κοινού. Αυτό είναι άλλωστε κι ένα από τα χαρακτηριστικά της τεχνικής της πλατφόρμας, την οποία ακολουθεί αυστηρά αυτή η παράσταση. Προσπαθήσαμε να φωτίσουμε ακόμη ένα γεγονός που ίσως είναι λιγότερο γνωστό: το ότι στην Οδύσσεια βρίσκονται οι απαρχές της κωμωδίας. Σε αντίθεση με την Ιλιάδα, το χιούμορ έχει μια ιδιαίτερη θέση στις σκηνές της Οδύσσειας. Το κωμικό κλίμα μεταφέρεται και στη δική μας παρουσίαση της Οδύσσειας.
Η έντονη δημιουργική διαδικασία αποδείχτηκε ένα ταξίδι προσωπικό για το κάθε μέλος της ομάδας ξεχωριστά. Γιατί πρόκειται για το ταξίδι ενός ήρωα που υπάρχει μέσα μας και που το ανακαλούμε κάθε φορά που μας χρειάζεται. Ευχαριστώ τους συνταξιδιώτες Γιάννη, Θεοδόση, Εριφύλη, Μιχάλη, Σάντυ, Κατερίνα και Κωνσταντίνο. Τα υπόλοιπα επί σκηνής…
Σοφία Πάσχου
Σκηνοθέτις
Σημείωμα σκηνοθέτη για την τεχνική
Ανακάλυψα για πρώτη φορά την τεχνική της πλατφόρμας στο δεύτερο έτος της φοίτησής μου στη σχολή LISPA στο Λονδίνο. Αμέσως ήξερα ότι επρόκειτο να είναι πολύ σημαντική για την μετέπειτα καλλιτεχνική μου ζωή. Ένιωσα ενθουσιασμό και περιέργεια:
-Πώς μπορεί κανείς να πει μια ιστορία σε έναν τόσο περιορισμένο χώρο;
-Πώς μπορεί κανείς να μετατρέψει τις δομικές δυσκολίες αυτής της φόρμας σε πλεονεκτήματα;
Η πρόκληση που παρουσιάζει η πλατφόρμα ως τεχνική είναι συναρπαστική και αποτελεί πηγή έμπνευσης, διότι, όταν συναντά κανείς περιορισμούς, αναλαμβάνει δράση η δημιουργική φαντασία του.
Τα τελευταία τρία χρόνια, διδάσκοντας αυτήν την τεχνική τόσο σε ηθοποιούς της Ελλάδας και του εξωτερικού όσο και σε ομάδες εκπαιδευτικών, σπουδαστών και παιδιών, συνειδητοποίησα πόσο μαγική είναι η πλατφόρμα: Είδα ομάδες να ανακαλύπτουν πως αυτό που στη αρχή φαντάζει ανέφικτο, μπορεί να γίνει εφικτό εάν «θέσουμε το μυαλό και τη δημιουργικότητά μας στην υπηρεσία» ενός πολύ μικρού χώρου. Επτά ή οκτώ άτομα πάνω σε μία πλατφόρμα διαστάσεων 100 cm x 160cm μπορούν να συνεργαστούν για να δημιουργήσουν επικές ιστορίες και τοπία χρησιμοποιώντας μόνο τα σώματα και τις φωνές τους. Δεν υπάρχει εξωτερική βοήθεια, μπορούν να στηριχθούν μονάχα στον εαυτό τους και στους συναδέλφους τους. Αυτοί οι επτά ή οκτώ άνθρωποι μπορούν να γίνουν ένα πλήθος χιλιάδων, μπροστά στα μάτια μας.
Ζώντας στο εξωτερικό εδώ και οκτώ χρόνια, έχω παρακολουθήσει από μακριά αυτό που συμβαίνει στη χώρα μου. Ένιωσα μεγάλη ανάγκη να επιστρέψω και να δημιουργήσω μια ομάδα: μία ομάδα που να δημιουργεί παραστάσεις στις οποίες να χρησιμοποιείται αυτή η τεχνική. Παραστάσεις που δεν στηρίζονται στο σκηνικό, στα κοστούμια ή στους φωτισμούς. Που έχουν στο επίκεντρό τους τον ηθοποιό, το ανθρώπινο δυναμικό. Που στηρίζονται στην ανθρώπινη φαντασία και εφευρετικότητα, στις ικανότητες και στη σκληρή δουλειά. Που μετατρέπουν την δυσκολία σε πλεονέκτημα.
Σοφία Πάσχου
Σκηνοθέτις
Η τεχνική της πλατφόρμας
Η πλατφόρμα είναι μια τεχνική στο θέατρο η οποία χρησιμοποιεί για σκηνικό χώρο υπερυψωμένες εξέδρες περιορισμένου μεγέθους. Αυτό δημιουργεί ‘νησίδες’ πάνω στις οποίες οι ερμηνευτές πρέπει να επικοινωνήσουν την ιστορία τους. Το ύψος τους εξυπηρετεί την ιδέα της ανύψωσης των ηθοποιών και του θεατρικού δρώμενου από το πάτωμα. Ο ιδιαίτερα μικρός χώρος λειτουργεί ως ένας περιορισμός για τους ηθοποιούς ο οποίος πυροδοτεί τη δημιουργικότητά τους.
Στην πλατφόρμα δεν στηριζόμαστε σε σκηνικό, κοστούμια ή φωτισμούς. Είναι μια τεχνική που έχει στο επίκεντρό της τον ηθοποιό, το ανθρώπινο δυναμικό. Βασίζεται στην ανθρώπινη φαντασία και εφευρετικότητα, στις ικανότητες και στη σκληρή δουλειά. Είναι μια τεχνική για την εποχή μας, που μετατρέπει την δυσκολία σε πλεονέκτημα.
Οι δημιουργοί καθοδηγούν το ταξίδι του θεατή, καθορίζοντας ανά πάσα στιγμή το πού αυτός θα στρέψει την προσοχή του. Για αυτό το σκοπό χρησιμοποιούνται τρόποι που θυμίζουν κινηματογράφο, όπως: κοντινό και μακρινό πλάνο, κάδρο, μοντάζ, διαφορετικές οπτικές γωνίες κ.α. Έτσι φωτίζεται η ουσία της ιστορίας και το ενδιαφέρον του κοινού στρέφεται στο ουσιαστικό.
Σε μία περίοδο κατά την οποία καλούμαστε να ξεκινήσουμε από το μηδέν, έχοντας για στήριγμα μονάχα τους εαυτούς μας και αυτό που ο καθένας μας μπορεί να προσφέρει ως μονάδα ενός ευρύτερου συνόλου, η πλατφόρμα μιλάει εκ μέρους μας. Αντιπροσωπεύει ένα θέατρο που μπορούμε να το πάμε παντού και μέσα σε αυτό να δημιουργήσουμε όποιον κόσμο επιθυμούμε.
Λίγα λόγια για τους Patari Project
Οι Patari Project είναι μια ομάδα ηθοποιών που μετά από κάποια χρόνια κοινής εκπαίδευσης και συνεργασίας ξαναβρέθηκαν μαζί το 2012. Η ιδέα της Σοφίας Πάσχου (σκηνοθέτη της ομάδας) ήταν να κάνει μια παράσταση χρησιμοποιώντας την τεχνική της πλατφόρμας. Κάπως έτσι ξεκίνησαν όλα. Μετά από ένα χρονικό διάστημα εμπνευσμένων προβών ήταν έτοιμη η πρώτη παράσταση της ομάδας: 10 cm up.
Το 10 cm up ανέβηκε για 7 παραστάσεις τον Μάιο του 2012 στο θέατρο BAUMSTRASSE και στη συνεχεία για ένα χρόνο επιτυχημένων παραστάσεων στο θέατρο RABBITHOLE. Ακολούθησε καλοκαιρινή περιοδεία σε Καλαμάτα, Πάτρα, Ζάκυνθο και Θεσσαλονίκη (φεστιβάλ Δημήτρια 13). Η παράσταση ξανανέβηκε ανανεωμένη τον Οκτώβριο του 2013 ως 10 cm upDated στο θέατρο ΟLVIO όπου παίχτηκε για 3 μήνες. Εκτός από θεατρικές παραστάσεις για ενηλίκους και παιδιά οι κύριες δραστηριότητες της ομάδας Patari Project περιλαμβάνουν θεατρικό παιχνίδι, θεατρικά δρώμενα ανοιχτού και κλειστού χώρου, workshops πειραματισμού, σεμινάρια εκπαιδευτικού χαρακτήρα. Η ομάδα έχει συνεργασίες με ανθρώπους από τον χώρο του θεάτρου και της θεατρικής εκπαίδευσης στην Ελλάδα, τη Γαλλία και την Αγγλία. Έχει διοργανώσει μια σειρά ανοιχτών σεμιναρίων για νέους ή τελειόφοιτους ηθοποιούς, πάνω στην τεχνική της «πλατφόρμας».
Έγραψαν για την παράσταση
«…Πέντε ηθοποιοί σε έναν περιορισμένο χώρο, σε μια πλατφόρμα εβδομήντα πέντε εκατοστά πάνω από το έδαφος, παρουσιάζουν μια από τις πιο πρωτότυπες παραστάσεις που έχουμε δει. Γλυκιά, ανάλαφρη, ανατρεπτική. Δεν υπάρχουν λόγια για να περιγράψουν την εμπειρία της «Οδύσσειας» της ομάδας Patari Project…»
«…Μια παράσταση που αξίζει την προσοχή μας, καθώς είναι φτιαγμένη με χειροποίητη διάθεση και κόπο που αποτυπώνεται στην ιδρωμένη φανέλα και των πέντε. Έστω και για 55 λεπτά ζεις ναυαγός σαν τον Οδυσσέα που παλεύει να κρατηθεί ζωντανός στη σχεδία του.»
«…Δεν υπάρχουν λόγια να περιγράψουμε τη δυναμική των πέντε ηθοποιών της παράστασης (Γιάννης Γιαννούλης, Μιχάλης Κουμαριανός, Θεοδόσης Κώνστας, Σάντυ Σπυρίδη, Εριφύλη Στεφανίδου) που έδωσαν τον καλύτερο τους εαυτό πάνω στην πλατφόρμα της παράστασης και χωρίς κανένα απολύτως εφέ, μας έκαναν να πιστεύουμε πως βλέπουμε την πιο ακριβή θεατρική υπερπαραγωγή μεταφέροντάς μας σε κόσμους μαγικούς…»
«…Η σωματικότητα χρησιμοποιείται περισσότερο με εσωτερικότητα παρά, π.χ., με κωμική στόχευση. Επί σκηνής βλέπουμε κυρίως ρευστές, κινούμενες εικόνες, μαλακές κινήσεις και κάποια ποιητική διάθεση, παρά μια παντομιμική ανάγνωση βασισμένη στην κωμικότητα ή τα γκαγκς που πολύ εύκολα μπορεί να εμπνεύσει το ομηρικό έπος. […] Όσο για την εκτέλεση από τους ηθοποιούς, ένα μπορώ να πω: τους ένιωσα σαν μία καρδιά αποτελούμενη από πέντε σώματα που συγχρονίζονταν και πάλλονταν σε μία κοινή αρμονία…»
«…Διαπιστώνει κανείς ότι με πόσο λίγα μέσα αλλά μεγάλη ευρηματικότητα και φαντασία σε συνδυασμό με καλοδουλεμένη τεχνική και εντατική δουλειά ακριβείας που απαιτεί μόχθο μπορεί κανείς να κάνει ουσιαστικό όσο και απολαυστικό στη θέασή του θέατρο.
Αξίζουν συγχαρητήρια τόσο στη σκηνοθέτιδα και στον υπεύθυνο της δραματουργίας Κωνσταντίνο Μελίδη όσο και στους πέντε ικανότατους ηθοποιούς που χωρίς τυμπανοκρουσίες και ετικέτες κάνουν ουσιαστικό σωματικό θέατρο: τους Γιάννη Γιαννούλη, Μιχάλη Κουμαριανό, Θεοδόση Κώνστα, Σάντυ Σπυρίδη, Εριφύλη Στεφανίδου…»
«…Η «Οδύσσεια» των Patari Project είναι πρωτίστως μια μοναδική θεατρική εμπειρία, προσδίδει αληθινό νόημα στη σημασία του ταξιδιού και συστήνεται ανεπιφύλακτα όποια επαφή και αν έχετε με τον κόσμο του θεάτρου.»
Στο πάρτι γενεθλίων του Βασιλιά Ηρώδη, όλοι οι καλεσμένοι πεινούν. Πεινούν για φαγητό, θάνατο, διαστροφή, πιο πολύ θάνατο. Με πολιτικό φόντο μια παρηκμασμένη χώρα, η Σαλώμη απαιτεί το πιο ακριβό πιάτο, το κομμένο κεφάλι του Ιωάννη του Bαπτιστή. Εκεί θα παιχτεί η τρομερότερη ιστορία, εκεί θα συγκρουστεί το αρσενικό με το θηλυκό, το πνεύμα με τη σάρκα, το πάθος για έρωτα και το πάθος για εξουσία με την άρνηση του έρωτα που είναι κι αυτή μια μορφή εξουσίας. Εκεί η διαστροφή θα οδηγήσει στο τραγικό. Γιατί ο Όσκαρ Ουάιλντ συμπαθεί τη Σαλώμη: Η Σαλώμη του πρέπει να πεθάνει όχι γιατί μίλησε από τη θέση του πνεύματος αλλά επειδή έπραξε έτσι χωρίς να εγκαταλείψει τη θέση του σώματος.
Σε μια υπόγεια γιάφκα, στα χρόνια τα εμφυλιακά, λίγο πριν λίγο μετά, ένας θίασος γυναικών οργανώνει αντίσταση εφ’ όλης της ύλης. Ο στόχος τους ιερός: να απελευθερώσουν τον εξόριστο Έρωτα. Το όχημα αριστοφανικό: ΛΥΣΙΣΤΡΑΤΗ. To τοπίο ελλαδικό: Αθήνα, Μακρόνησος, Επίδαυρος, Καστοριά, Ύψωμα 2523 (δεν γνωρίζετε στρατιωτική ιστορία;). Η μάχη με Θεούς, Ξένους και Τέρατα θα δοθεί και, υπό το άγρυπνο βλέμμα της Μνήμης, καθετί θα καταγραφεί (για να ξεχαστεί, για να ξεχαστεί).
«…Τέλος, η ουσία του θεάτρου δεν είναι να δίνει απαντήσεις αλλά να θέτει ερωτήματα.. Μια τέτοια φωνή είναι και του σχήματος «Εταιρότητα» κι αξίζει να την «ακούσετε»…»
Παύλος Λεμοντζής, Καθημερινός Τύπος της Καβάλας
«…Λυσιστράτη, μια δολιοφθορά: Ύμνος του θεάτρου. Της ερωτικής φύσης των ανθρώπων. Από το πολιτικό της αρχαίας κωμωδίας στο θέατρο του βουνού ως προφανές πρόσχημα αντίστασης και από την ποίηση των μεγάλων ποιητών στο δημοτικό τραγούδι ως παρακαταθήκη και πεδίο έκφρασης. Παράδειγμα εφαρμογής στη σύγχρονη ερμηνεία μιας ιστορίας που συνεχίζεται. Ως Εθνικός Ύμνος σε υπόκρουση συντελεσμένων γεγονότων.
Συγχαίρουμε τον σκηνοθέτη και τους ηθοποιούς της ομάδας Εταιρότητα για το πολυσύνθετο επίπεδο της καλλιτεχνικής τους υπόστασης και την αισθητική του θεάτρου που υπηρετούν με προσήλωση και πάθος.»
Αγγέλα Μάντζιου, Gr-4-you.com
«…Ο Θωμάς Βελισσάρης σκηνοθέτησε δίνοντας έμφαση, όπως συνήθως αρέσκεται, στη σύζευξη λόγου-κίνησης και στην εξπρεσιονιστική εκφραστικότητα: ευκρίνεια στις προθέσεις, σαφήνεια στην εκφορά του λόγου, απουσία άσκοπου ψυχολογισμού, συνοχή. Οδήγησε τη σκηνοθετική αφήγησή του σε οριστικό σημείο. […]
Ένα κριτικό μετα-κείμενο, μία ιστορικοπολιτική σάτιρα, ένα σκηνικό παίγνιο, ένα πολύτιμο πεδίο παρατήρησης. Μη διανοηθείτε να το χάσετε.»
Κατερίνα Διακουμοπούλου, Εφημερίδα Μακεδονία
«…Χωρίς κραυγές, υπερβολές και άτσαλες λύσεις, ο Βελισσάρης, από τη θέση του σκηνοθέτη, κινήθηκε λιτά, κρατώντας διαρκώς τους αρμούς της παράστασης καθαρούς. Ακούμπησε στον αγαπημένο του εξπρεσιονισμό, πέρασε δεξιά και αριστερά πινελιές με αύρα γκροτέσκ, δίδαξε στους ηθοποιούς το εξωτερικό παίξιμο και την ελεγχόμενη υπερβολή και γενικά έδεσε ένα σύνολο το οποίο, αν και άνισο υποκριτικά και εμπειρικά, κατάφερε να σταθεί αξιοπρεπώς, δημιουργώντας ένα σφιχτό σύνολο, που έπαιξε με φιλότιμο, παλμό και καθαρότητα μέσων. Ούτε πόζες, ούτε σφίξιμο, ούτε κόρδωμα. Και καλά έκαναν. Γιατί όποιος προσπαθεί να κρύψει ή ντε και καλά να προβάλει κάτι στη σκηνή προδίδεται από τα ίδια τα μέσα που χρησιμοποιεί…»
Σάββας Πατσαλίδης, parallaximag.gr
«…Μια θυελλώδη ροή υπαινιχτικών εικόνων και δράσης, στα όρια της σάτιρας. Τραγελαφικές καταστάσεις που λύνεσαι στα γέλια, αναγνωρίσιμες ατάκες (που κάτι θέλουν να μας πουν), γρήγορα flash-back στο χρόνο και μια αύρα μυθικού Αριστοφάνη να σε ταξιδεύει σουρεαλιστικά. Το κείμενο: περιεχτικό, με σαφείς συμβολισμούς και σύγχρονες αναφορές που δύσκολα μπορούν να διαφύγουν της προσοχής. Και ένας πρωταγωνιστής (Θωμάς Βελισσάρης) που (μας) παίζει με το βλέμμα: αεικίνητος, ακριβής, ευρηματικός…»
Το Θέατρο Αυλαία και η Εταιρεία Θεάτρου Χώρος σας προσκαλούν σε συνέντευξη τύπου τη Τετάρτη 11 Φεβρουαρίου 2015, στις 12:30 στο φουαγιέ του Θεάτρου Αυλαία (ArtCafé Rideaux) με την αφορμή της έναρξης των παραστάσεων της νέας δουλειάς της ομάδας: «ΟΡΕΣΤΗΣ» του Ευριπίδη.
του Γιώργου Χατζόπουλου από το ΘΕΑΤΡΟ ΤΟΥ ΘΕΡΜΑΪΚΟΥ
1 – 5 Απριλίου 2015
στο Θέατρο Αυλαία
Μια σύγχρονη ελληνίδα γυναίκα, η Αγγελική, μέσα από τη συγκλονιστική αφήγηση της Βγερούς, που επέζησε της Σφαγής στη Χίο και της δουλείας στη Σμύρνη, προσπαθεί να συναρμολογήσει την κατακερματισμένη ταυτότητα της.
Δύο διαφορετικές εποχές, δύο διαφορετικές γυναίκες, δύο αφηγήσεις. Η μία κραυγή επιβίωσης και αυτογνωσίας. Η άλλη, μαρτυρία και ταυτόχρονα καταγγελία. Και οι δύο συναρμολογούν μία κοινή μνήμη, μία ελπίδα του μέλλοντος, μία ιστορία.
Αν την ακούσεις δεν την ξεχνάς!
Γίνεσαι μέρος της!
Η παράσταση τελεί υπό την αιγίδα του Δήμου ΧΙΟΥ
& την υποστήριξη του ΔΗΠΕΘΕ Βορείου Αιγαίου
ΧΟΡΗΓΟΙ ΤΗΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ
Masticha Shop, ThessPrint, ELC Argiris Hatzopoulos
Θέατρο του Θερμαϊκού
Το «Θέατρο του Θερμαϊκού» ιδρύθηκε από τους Ελευθερία & Λεωνίδα Τέτουλα το φθινόπωρο του 2014 στη Θεσσαλονίκη. Η «Βγερού γλυκά Φανού» είναι η πρώτη του παραγωγή. Πρόθεση του θεάτρου είναι μέσα από ένα ήθος συνεργατικής δουλειάς ν’ αναπτύξει παραγωγές που θ’ αναδεικνύουν σημαντικές στιγμές της ιστορίας και της παράδοσης προκειμένου να τις υποβάλλουν σ’ ένα διάλογο με το σήμερα. Με αφετηρία ένα project, όπου έρευνα, μελέτη και δημιουργία θα εμπλέκονται, το τελικό προϊόν, η παράσταση, να λειτουργεί ως μνημονική πράξη και ως πολιτική και πολιτισμική παρέμβαση.
Λόγω της αυξημένης προσέλευσης του κοινού, η Εταιρεία Θεάτρου Χώρος συνεχίζει τις παραστάσεις της με τον “Ορέστη” του Ευριπίδη στο Θέατρο Αυλαία έως την Κυριακή 8 Μαρτίου.
“Η σημερινή μέρα είναι πολύ κρίσιμη για μας, γιατί σήμερα θα αποφασίσουν οι πολίτες με ψήφο, αν θα μας λιθοβολήσουν και τον ένα και τον άλλο, ή αν θα μας κόψουν το κεφάλι.”
Η Απειλή
https://www.facebook.com/iapeililapsus?fref=ts
Δελτίο τύπου Η Απειλή από την Ομάδα Lapsus @ Ανοιχτή Πλατφόρμα του Εθνικού Θεάτρου (36,0 KiB, 147 hits)
Φωτογραφία 1 Η Απειλή (3,8 MiB, 189 hits)
