ΘΕΑΤΡΟ ΤΕΧΝΗΣ ΚΑΡΟΛΟΣ ΚΟΥΝ

«Περιμένοντας τον Γκοντό»

του Σάμουελ Μπέκετ

σε σκηνοθεσία Κωστή Καπελώνη

στο Δημοτικό Θέατρο Καλαμαριάς «ΜΕΛΙΝΑ ΜΕΡΚΟΥΡΗ»

από Τετάρτη 16 Μαΐου  έως Κυριακή 20 Μαΐου

Η παράσταση “ΠΕΡΙΜΕΝΟΝΤΑΣ ΤΟΝ ΓΚΟΝΤΟ” του Σάμουελ Μπέκετ σε σκηνοθεσία Κωστή Καπελώνη παίχτηκε με επιτυχία στο Θέατρο Τέχνης Καρόλος Κουν τη χειμερινή θεατρική περίοδο 2011-2012 και θα παρουσιαστεί στο Δημοτικό Θέατρο Καλαμαριάς «ΜΕΛΙΝΑ ΜΕΡΚΟΥΡΗ» από την Τετάρτη 16 Μαΐου έως και την Κυριακή 20 Μαΐου, για 6 μόνο παραστάσεις.

Το “Περιμένοντας  τον Γκοντό”, είναι το πιο γνωστό έργο του Ιρλανδού δραματουργού και ίσως το σημαντικότερο θεατρικό έργο του 20^ου αιώνα. Έχει γίνει αντικείμενο πολλών ερμηνειών και συζητήσεων. Δύο άστεγοι αλήτες (ή μήπως δύο πάμπτωχοι διανοούμενοι)  περιμένουν στη μέση του πουθενά την άφιξη κάποιου μυστηριώδους Γκοντό που θα τους σώσει, αλλά δεν έρχεται ποτέ.

Στην εποχή που γράφτηκε, ενσωμάτωνε την τραγική εμπειρία του παγκοσμίου πολέμου -που μόλις είχε τελειώσει- με την αναμονή για την ανασυγκρότηση πάνω στα ερείπια του ολέθρου.

Τώρα, μέσα στο κλίμα του ζόφου και της ανασφάλειας  που υπάρχει σε παγκόσμιο επίπεδο και ιδιαίτερα στην χώρα μας, οι ήρωες του Μπέκετ –που περιφέρονται σ’ ένα αφιλόξενο σύμπαν και περιμένουν απεγνωσμένα κάτι ή κάποιον- μοιάζουν τραγικά σύγχρονοι.

Το έργο φαίνεται να έχει ιδιαίτερη απήχηση σε καιρούς κοινωνικής και πολιτικής κρίσης. Στην παρούσα οικονομική συγκυρία η απήχησή του ανανεώνεται και πάλι.

Ο καταναλωτισμός και η επί ματαίω απόκτηση υλικών αγαθών έχει οδηγήσει σε αδιέξοδο.

Ήρθε η ώρα για αναθεώρηση και απογύμνωση μέχρι τα στοιχειωδώς αναγκαία. Και δεν υπάρχει έργο πιο απογυμνωμένο, πιο στοιχειώδες από το «Περιμένοντας τον Γκοντό», που ο Μπέκετ αρνήθηκε να αποκαλύψει τα μυστήριά του, πέρα από το ότι είναι ένα έργο «με γέλιο και δάκρυα».

Εξήντα χρόνια από τότε που γράφτηκε, η αλλαγή που έχει συντελεστεί στη συμμετοχή των γυναικών σε πολιτικές και οικονομικές θέσεις στις ανεπτυγμένες καπιταλιστικές κοινωνίες, υπέβαλε την ιδέα τα πρόσωπα του Μπέκετ να χάσουν το φύλο τους και να δούμε ανθρώπινα πλάσματα  -κι όχι μόνο άνδρες- στον τόπο και στον χρόνο του έργου.

Έτσι τους πέντε ανδρικούς ρόλους του έργου ερμηνεύουν  οι:

Κάτια Γέρου, Δήμητρα Χατούπη, Μυρτώ Αλικάκη, Λουκία Πιστιόλα και η Εύα Οικονόμου-Βαμβακά.

Ταυτότητα της παράστασης

Συντελεστές:

Μετάφραση: Σουζάνα Χούλια

Σκηνοθεσία – Σκηνικό: Κωστής Καπελώνης

Κοστούμια: Κατερίνα Σωτηρίου

Επιμέλεια Κίνησης: Πωλίνα Κρεμαστά

Βοηθός Σκηνοθέτη: Ειρήνη Στρατηγοπούλου

Παίζουν: Κάτια Γέρου, Δήμητρα Χατούπη, Μυρτώ Αλικάκη, Λουκία Πιστιόλα, Εύα Οικονόμου-Βαμβακά.

Info

Χώρος: ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ ΚΑΛΑΜΑΡΙΑΣ «ΜΕΛΙΝΑ ΜΕΡΚΟΥΡΗ»

Μεταμορφώσεως 7-9 (Παλαιό Δημαρχείο)- Καλαμαριά

Ημέρες και ώρες παραστάσεων:

Τετάρτη-Πέμπτη-Παρασκευή-Σαββάτο-Κυριακή: 21.00

Σαββάτο: απογευματινή στις 18.00

Διάρκεια παράστασης: 1 ώρα και 50’

Τιμές εισιτηρίων: 15 και 10 Ευρώ (Φοιτητικό)

Σύνδεσμοι

Youtube:

http://www.youtube.com/watch?v=Oh4kHdnSeyA

http://www.youtube.com/watch?v=uLXrI7gTSF4&feature=youtu.be

http://www.youtube.com/watch?v=XSirZ40hEIs&feature=youtu.be

Facebook

Θέατρο Τέχνης «Κάρολος Κουν» http://www.facebook.com/profile.php?id=100001465980892

Αποσπάσματα κριτικών

… Ο Κωστής Καπελώνης είδε στον Γκοντό περισσότερο την πολιτική διάσταση και τα πολιτικά στοιχεία του έργου τόνισε ιδιαίτερα. Το «Περιμένοντας τον Γκοντό» του Θεάτρου Τέχνης ήταν ένας Μπέκετ που σχολίαζε την Ελλάδα της κρίσης, της φτώχιας, της απελπισίας. Πού είναι η λύση; Όχι βέβαια στην ατέρμονη αναμονή ενός Μεσσία που θα αναλάβει να μας σώσει. Αυτός δεν θα έρθει ποτέ και δεν πρέπει να έρθει ποτέ. Οι Μεσσίες είναι επικίνδυνοι. Περιμένοντας τους διαιωνίζουμε το δράμα και καταργούμε την πράξη. Τα πρόσωπα παίρνουν σημασία από τα γεγονότα που δημιουργούν και συμμετέχοντας σ’ αυτά. […] Η επιλογή να παίξουν τους ρόλους πέντε γυναίκες όχι μόνο δεν ξενίζει αλλά, το αντίθετο, μοιάζει πολύ φυσική. Στο μπεκετικό κείμενο, η διάσταση του φύλου είναι ανύπαρκτη. Είτε άντρες παίξουν τους ρόλους είτε γυναίκες, δεν αλλάζει κάτι. […] Οι πέντε κυρίες που ερμήνευσαν τους ήρωες του έργου πάντως είναι το μεγάλο ατού της παράστασης: ο Εστραγκόν της Κάτιας Γέρου είναι ονειροπόλος, τρυφερός, παιδιάστικος, γκρινιάρης, απαιτητικός, σκανταλιάρης. Ο Βλαντιμίρ της Δήμητρας   Χατούπη πιο λογικός, συμπεριφέρεται λίγο κυριαρχικά στο σύντροφο του, πατρικά, δασκαλίστικα. Η Λουκία Πιστιόλα έπλασε τον Ποτζό έξυπνα παίζοντας (και εμπαίζοντας) με μεγάλη σοβαρότητα την επιτηδευμένη καρικατούρα του αφέντη. Η Μυρτώ Αλικάκη ήταν ένας εύθραυστος Λάκι. Χαριτωμένη παρουσία η Αριάδνη Καβαλιέρου στο μικρό ρόλο του παιδιού…

Μάρω Τριανταφύλλου

«Η Εποχή»

… Βασισμένη στην καλή μετάφραση της Σουζάνας Χούλια και του Κωστή Καπελώνη που ακολουθεί το αγγλικό, κυρίως, κείμενο, σε σκηνοθεσία του δεύτερου (επιμέλεια κίνησης Πωλίνας Κρεμαστά), η παράσταση κυλά σαν «το νερό στο αυλάκι», ευφρόσυνα, ώς το τέλος, χωρίς χάσματα ή εγκοπές, με ενιαίο και ομοιόμορφο ρυθμό, στο κλοουνίστοκο ύφος… μιας commedia που «αμάρτησε»… και κλείνει το μάτι στο κοινό, ενώ παίζει… τον παραπλανημένο σοβαρό θεατρικό εαυτό της! Καταφάσκει την απόλυτη θεατρικότητα, που είναι η πεμπτουσία της γραφής του Μπέκετ, και συγχρόνως βγάζει προς τα έξω ένα σαφές πολιτικό μήνυμα: ότι… ο Γκοντό που περιμένουμε δεν έρχεται αν δεν βάλουμε κι εμείς το χεράκι μας…

Λέανδρος Πολενάκης

«Η Αυγή»

…Το τολμηρό εγχείρημα του Καπελώνη δεν πρόδωσε το έργο του Μπέκετ ούτε μια στιγμή, όχι μόνο γιατί ανέβασε το έργο, σαν να είχε να κάνει με τέσσερις αρσενικούς ηθοποιούς, αλλά και γιατί και οι τέσσερις θηλυκοί εκτελεστές του, ήσαν τόσο πειστικά αρσενικοί κλόουνς, που δεν θα το «περίμενε» ούτε αυτός ο λάτρης του Τσάρλυ Τσάπλιν και του Μπάστερ Κήτον, δημιουργός τους. Δεν ξέρω ποιος είναι υπεύθυνος για τον σκηνικό χώρο, τον περικυκλωμένο με σύρματα σα στρατόπεδο συγκεντρώσεως, όχι μόνο της εποχής μας αλλά πάσης εποχής, αλλά του βγάζω το μπε-κετικό καπέλο μου, (αν και είναι περισσότερο Τζο-ϋσικό, γιατί εγώ φοράω τραγιάσκα), στην επιλογή των κοστουμιών και των μπομπέ καπέλλων, αυτήν την άλλη αδυναμία του Μπέκετ, τουλάχιστον για το «Περιμένοντας τον Γκοντό». Χωρίς να ξέρω επίσης αν η Σουζάνα Χουλια, μετέφρασε το έργο, από το πρωτότυπο «Εn attendant Godot», ή από το ξαναδουλεμένο, στα αγγλικά, φυσικά από τον ίδιο τον Μπέκετ, «Waiting for Godot», νομίζω ότι τα κατάφερε, όσο μας επιτρέπουν τα ελληνικά μας, τόσο καλά, ώστε δεν ενοχλεί καμμία λέξις ή φράσις της…

Πάρις Τάκοπουλος

ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ “Ηλιαία”